හොද කෙල්ල කථාවෙ කෑල්ලක් දාල. ඔන්න කියෙව්වා එහෙනං

45. වන කොටස.

මියෙදෙන  තුරා...

 

        ශාමලී ඒන්න කළින් රෑ කෑමත් සූදානම් කරන් මම මග බලන් වුන්නේ සුභ අාරංචිය කියන්න. වීජී අයියා අාවෙත් නැති නිසා මට මේ කතාව කියන්න කෙනෙකුත් නෑ. මොකද අප්පා මේ ශාමී පරක්කූ . මම පෙර මග බලන් වුන්නා.  මම පෙරමග බලන් ඉන්න අයුරු දැකලා ශාමලීගේ මුහුණේ අැදුනේ ලස්සන හිනාවක්.

'' මොකද අද කෙල්ල පෙර මගට වෙලා.''

    

          අෑ මා  පසු කර ගෙට අැතුල් වෙන ගමන් කිව්වා. ඒක පාරටම හේෂාන් අයියා ගැන කියන්න බියක් දැනුන නිසා මම හෙමින් කියනවා කියලා හිතලා නොඉවසිල්ල යටපත් කර ගත්තා.

''මොකුත් නෑ ශාමී''.

''වෙන්න බෑ කෙල්ලගේ මූණේ තියෙන සතුටේ හැටියට නම් මොකක් හරි විශේෂයක් තියෙනවා.''

''හරි හරි පස්සේ කියන්නම් මූණ අත පය හෝදන් කෑම ටිකක් කාලා ඉමුකෝ. මම හිමින් සැරේ කියන්නම්.''

''හ්ම්.''

      දවසම මන්සිවෙලා වැඩ කරලා තිබුණ මහන්සිය නිසාමද කොහෙද මම කියන්න යන කතාව අහන්න අැය හදිස්සී කලේ නෑ. දිය පිල්ල ළගාට ගිහින් හවස කියලා නොබලා නාගත්තු අැයි නිවස තුළට ඒද්දී සෝමේ මාමාත් ගෙදර අාවා. තුන්දෙනාම ඒකතු වෙලා රෑ අාහාරයත් අරන් ශාමලී අැදට වැටුනා. මමත් අැය පසු පසම ගිහින් අැද කොණක වාඩි වුනා.

'' අද නම් හරිම මහන්සී නිල්මී . ඉක්මණට නිදා ගන්න ඔනේ.''

''අද කෙනෙක් අාවා ඔයා හොයාගෙන.කවුරු කියලද ඔයා හිතන්නේ.''

''කියන්නකෝ නිල්මී අගේ නොකර.''

''ඔයා වැඩියෙන්ම අාදරේ කරන කෙනෙක්.''

''කවුද අපේ මල්ලිද? ඒයා ඉතිං නිතර ඒන්නේ.''

''පොඩ්ඩා නෙමෙයි අනේ.''

''ඒහෙනම් මගේ පුතා හරි හේෂාන් අයියා හරි . ඒත් ඒ දෙන්නම කවදාවත් මම හොයන් ඒන්නේ නෑ කියලා මම දන්නවා.''

       අැගේ මූන බලන් ඉද්දීම කළු වලාවකින් වැහුණු සද වගේ අදුරු වෙලා ගියා.

''ඒත් ඒයා අාවා.''

''කවුද.''

''හේෂාන් අයියා.''

''අනේ විහිළු කරන්න ඒපා නිල්මී.''

 

      ශාමී හිතන්නේ මම බොරු කියනවා කියලා. ඒයා තාමත් විශ්වාස කරන්නේ හේෂාන් අයියා ඒයා හොයන්නේ නෑ කියලා. ඒ කියන්නේ මේ අරංචියෙන් ඒයා හුගක් සතුටු වෙයි.

'' ඒ වගේ දෙවල් ගැන මම විහිළු කරනවද ශාමී.''

''ඔය අැත්තමද නිල්මී.''

             අැය මා වෙතට හැරී අැද මට වාඩි වුනේ විදිල්ල වගේ. අැගේ අැස් දැක සතුටින් දිළිසුනා. මගේ සතුටත් දොරේ ගැලුවේ ශාමලීගේ අහිංසක හිනාව දැකලා. මට නොකිව්වට ශාමී හේෂාන් අයියා ඒයි කියලා බලන් ඉදලා වගේ .

     මම අැය සමග සියළු විස්තරය කිව්වා. අැය ඒ කතාව අහන් හිටියේ කදුළු අතරින්. මුළු කතාවම අහලා ඉවර වුණ අැය  වචනයක් නොකියා නිශ්ෂබ්ධ වුනා.මම කීපවරක්ම තීරණය අැහුවත් අැය පිළිතුරක් දුන්නේ නෑ. අවුරුදු පහක්ම අැස් අස්සේ හිර කරන් හිටිය කදුළු මගේ උරතලය මත මුදා හරින්නට පටන් ගත්තා. අැය සැනෙසෙන පාටක් පෙන්නම නෑ. මම අැයව සනසන්න උත්සහා කළත් ශාමලී දිගටම අැඩුවා.

     මහන්සී ඉක්මනින් නිදා ගන්නට ඔනේ යැයි පැවසු ශාමලී පාන්දර යාමය වෙනකන්ම නින්දක් නැතුව කල්පනා කලා ,ඉකි බින්දා. ශාමලී දුකින් ඉන්න නිසා මටත් නින්දක් නෑ. මට ඔනේ වුනේ අැගේ කදුළු කතාව අවසාන වෙලා ඉක්මනින් ලස්සන ජීවිතයකට මුල පුරනවා දකින්න.

       මම උදෑසන අවදි වන විට අැයට හොදට නින්ද ගිහින්. පාන්දරට උයන්නට අැයට අැහැරුවේ නැත්තම් මට දොස් පවරණ නිසා මම වෙනදට අැයට අැහැරවන්නේ. ඊයේ අැයට නින්දක් නෑ කියලා මම දන්නවා ඒක නිසාම මම තනියම උයන්න ගත්තා.වැඩට යන්න සුදානම් වන වෙලාව ළං වෙද්දී අැයි අවදී වෙලා කුස්සියට අාවා.

'' අැයි මට අැහැරුවේ නැත්තේ නිල්මි.''

''ඔයාට හරියට නින්ද ගියේ නෑ කියලා මම දන්නවා ඒකයි.''

''මම අද වැඩට යන්නේ නෑ. අපරාදේ මහන්සි ෙවලා පාන්දර ඉව්වේ.''

''කමක් නෑ ශාමී ගෙදර හිටියත් කන්න ඔ්නෙනේ.''

    අැය හරි බරි ගැසිලා කුස්සියේ වු ඒකම පුටුව අැදගෙන වාඩි වුනේ විසිරී තිබු කෙටි කොන්ඩය ඒක් කර බදිමින්.

''නිල්මී..''

''අැයි ශාමී.''

''මම මොකද්ද ගන්න තීරණය''

''ඔයාට හේෂාන් අයියාව විශ්වාස නම් . ඔයා ඒයා ළගට යන්න ශාමි.''

''මට හරි තීරණයක් ගන්න බෑ විජී අයියාගෙන් අහන්න ඔනේ.''

       අනේ මන්නදා මේ දෙන්නා අතරේ තියෙන්නේ මොනවගේ සම්බන්දයක්ද?. ශාමීගේ තීරණවලට මැදහත් වෙන්න තරම් මේ දෙන්නා අතරේ තියෙන බැදීම මොකද්ද?.

''ඊ යේ පොඩිඩා අාවේ නැද්ද?.''

'' නෑ නිල්මී .''

''ඒහෙනම් අද ඒයිනේ.''

      හවස දෙක තුන පසුවන තුරු බලන් වුන්නත් විජී අයියාවත් පොඩ්ඩා වත්ගෙදරට අාවේ නෑ. සෝමේ මාමා මේ කතාව අහලා මොන විදියට හැසිරෙයිද නොදන්න නිසා අපි ඔහුට කියන්නට මැලි වුනා.

''අනේ විජී අයියා මෙහෙ ඒන්නේ නෑ වගේ අද.''

      හේෂාන් අයියා ගෙනත් දුන් ජංගම දුරකථනයේ තිරය මත නිතරම බලමින් නොසන්සුන් සිතින් වුන් අැයි මා හා කිව්වා.

'' නිල්මී අපිට විජී අයියා හොයන් යන්න වෙනවා.''

'' ඔයා දන්නවද විජී අයියා ඉන්න තැන''

'' නෑ ඒත් ඒයා මට මුලින්ම හම්බුන තැනින් තව ටිකක් අැතුළට ගියාම අපිට ඒයාව හොයා ගන්න පුළුවන්.''

''කොහෙදිද ඔයාට ඒයාව හම්බවුනේ. රක්ෂතය පාමුල ගල්තලාවෙදී.''

      ශාමලී කිව්වේ නිවසට තරමක් අෑතින් පිහිටි රක්ෂිත වණයක් ලෙස වෙන් කර තිබූ වණ අරණ ගැනයි. මම අසා තිබුනේ නම් ඒහි බයානක සත්තු සිටින බවයි.

'' අම්මෝ ඒකේ දිවියෝ , නරි, අලි ඒහෙම ඉන්නවලු නේද?''

''ඔන් හිටපුවාවේ අපි අැතුළටම යන්න ඔනේ නෑ.  යමුද?.''

             මමත් අාසයි වණය බලන්න යන්න. ඒක නිසාම මම ඒක පයින්ම කැමති වුනා. අපි දෙදෙනා වන ලැහැබ අතරන් රිංගා ගියා. සරුවට වැඩුනු පදුරු සහිත ගස් වර්ග අපේ ගමනට බාධා කලා. ගස් අතු ඒහෙට මෙහෙට නමමින් අපි ගල් තලාව මතට පැමිණියා. ඒතන මා කිසිදා නොදුටු තරම් ලස්සන තැනක්. සැන්දෑ අහසේ රත් පැහැ වුණ වලාවන් ගල්තාලාව පාමුල වූ තුරු හිස් මතින් ඉහළට නැගී විත් හරිම චමත්කාර දර්ෂණයක් මැව්වා. විශාල ප්‍රදේශයක් පුරා විහිදී තිබූ ගල්තලාවෙන් වැඩි කොටසක් කටුක පතොක් ශාකයෙන් වසාගෙන තිබුනා. පතොක් ශාකගේ තැනින් තැන පිපී තිබූ කහ පාටට හුරු පතොක් මල් ඒම දර්ශෂනයේ සුන්දරත්ව තවත් වැඩි කලා.

'' ශාමී මෙතන හරිම ලස්සනයි නේද?''

''ඔව් නිල්මී මෙතනට මමත් හරිම අාසයි. ඉස්සර මම නිතරම මෙතනට ඒනවා. ඒහෙම අාපු දවසක තමා මට විජී අයියාව මුලින්ම හම්බුනේ.''

''විජී අයියා මොනවද මේ කැලේ කරන්නේ ''

''අනේ මන්දා. ඒයා කොහේ ඉන්නවද කියන්න මම දන්නේ නෑ. කවුරුත් මේ පැත්තට ඒන්නෙත් නෑ වැඩිය අලි ඉන්න නිසා. ''

''ශාමී කවුරු හරි ඒනවා. සතෙක්ද දන්නෙත් නෑ.''

        කැලෑ රොද අතරින් අැසුණු වියලී කොළ පොඩි වන සද්දයට සවන් යොමමින් මම රහසෙන් වගේ කිව්වා.

'' ඒන්න පොඩ්ඩක් අර පැත්තට යමු.''

     ශාමිනී මාවත් අතින් අැදගෙන ගිහින්  ගස් පදුරකට මුවා වුනා. අපි දෙන්නම හොදටම බය වී සැගවිලා බලන් හිටියා. ටික වෙලාවක්  කෑලෑ රොද අතරන් මතු වුනේ විජී අයියා. විජී අයියා දැක්කම අපේ හිත් වලට දැනුන සතුට   කියා නිම කරන්න බැරුව ගියේ අපි අහුවෙන්න ගියේ කෑලෑ සතෙකුටවත් ,කෑලේ සැගවී සිටින හොරෙකුට වත් නෙමෙයි කියලා දැනුන නිසා. අපි දෙදෙනා සැගවී සිටි තැන් පිටතට අාවේ ඉබේටම වගේ.

''විජී අයියේ.''

''මේ දෙන්නා කැලෑවේ කොහෙ යනවද? මහේ අලිත් ඉන්නවා.''

       අපි දැකීමෙන් පුදුමයට පත් වුණ විජි අයියා කියා සිටියා. අලි සිටිනා බව නම් අැත්තකී. අපි ජීවත් වන ගමට අලියෙක් ගංවදින්නේ බොහොම කලාතුරකින් නිසා අපිට ඒගැන ඒ හැටි බයක් නැත. නමුත් රක්ෂතයේ අනෙක් පැත්තේ අැති ගම් වලට අලි නිතරම ගංවැදී හේන් ගොවිතැන් ගෙවල් දොරවල් සියල්ල විනාශ කර දමනු අසන්නට ලැබීම බිය උපදවන සුළුය.

'' අපි මේ ඔයා හොයන්න මයි අාවේ. උදේ ඉදන් බලන් හිටියා අාවේ නෑනේ.''

''මම හිතුවෙ ශාමී නගා වැඩට ගිහින් අැති කියාලා.''

''අද ගියේ නෑ. මම මේ වැදගත් දෙයක් කතා කර ගන්න අාවේ.''

''ගෙදර යමු මම මේ ඒහෙ යන්න කිගලා අාවේ.''

''මොනවද විජි අයියේ මේ කැලෑවේ කරන්නේ.''

        මෙතරම්නි වෙලා නිහඩව ඔවුනගේ කතාව දෙස බලා වුන් මම විමසුවේ ඔහුගේ ජීවිතයට මේ වනයේ ගැවසීම භයානක යැයි සිතුන නිසායි. නමුත් සිනාසුනා මිස ඔහු ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු නොදිනි. සැමදා ඔහුගෙන් පුද්ගලික තොරතුරක් අැසු විට ඔහු ඒය මගහැර යාමට ඉතා දක්ෂයි. මට ඔහු සමග අැති වුනේ තරමක අමනාපයක්.

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු.

heeeee apu gaman onna kathawa kiyawala patan gatte

මට ටයිප් කරන්න කෙනෙක් හෙයා ගන්න වෙයි වගේ කතාව දාන පරක්කුවෙන් කියවලා ඉවරයිනේ

hoyamuko ithin kiya kiya inne

කව්ද පඩි ගෙවන්නේ

පඩිනං ඔය මොනවිදියකින් හරි ගෙවන්න බැරියැ

46. වන කොටස.

මියෙදෙන තුර.

''මොනවද නිල්මී නගා අහස දිහා බලාන කල්පනා කරන්නේ.''

'' නෑ මෙතන හරිම ලස්සනයි .''

'' නිල්මී නගාට  මෙතන නවතින්න හිතිලා වගේ.''

''අපි ටිකක් මෙතන ඉදල යමුද?''

       අපි ගල්තලාව මත හිදගත්තා. ශාමලී වීජී අයියයි හේෂාන් අයියගේ සිද්දිය ගැන කතාකරන අතරේ මම හිටියේ වෙනම ලෝකෙක. මම අසාවෙන රත් පැහැවුණු වලාකුළු වලට යටින් කපුටන් , කොක්කු වැනි කුරුල්ලන් අහස පුර රටා මවමින් තම ලැගුම්හල් වෙත පියබා යන අයුරු බලා සිටියා.

'' මම දැන් කොහොමද නිල්මි දාලා යන්නේ.''

     ශාමලී මගේ කරවටා අතක් දමා මගේ උරහිසට වාරු වෙමින් කියන විටයි මට සිහියට අවේ මම ඔවුන් කියන කිසිවක් අහන හිටියේ නැ නේද කියලා.

'' මම ගැන හිතන්න එපා ශාමී .''

''එහෙම කියලා කොහොමද කෙල්ලේ . අපේ තාත්තා එක්ක ඉන්නවා කියන එක ලේසි වැඩක් නෙමේ .මාත් නැතුවම ආයි බොන්න පටන්  ගනීවී.''

'' ඒක ඇත්ත නිල්මි නගාට තියෙන්නේ ආයි වලව්වට  යන්න.''

       නිහඩව කතාවට සවන් යෝමාගෙන් සිටි වීජී අයියා එහෙම කියද්දී මට ඇති වුනේ කියාගන්න බැරි තරම් දුකක්. මම හේෂාන් අයියා නැවත අපු එක ගැන හුගක් සතුටු වුණා. ඒත් දැන් මට තේරෙනවා මම ආයෙත් තනිවෙන්නයි යන්නේ. මට කෑ ගහල අඩන්න හිතුනා. කමක් නැ මම මේ මාස කීපය හරි සතුටින් හිටියනේ . කකුල් අල්ලලා වැදලා සමාව අරන් හරි ආයි ගෙදර යනවා කියලා මම හිත හදා ගත්තේ ශාමී වෙනුවෙන් . ඒකට තවත් හේතු වුනේ වීජී අයියගේ වචනය කියලා මම දන්නවා . නමුත් මම ඒක පිළිගන්න කැමති වුනේ නෑ.

''ඒත් වීජී අයියේ නිල්මිලාගේ ගෙදර කට්ටිය ආයි නිල්මිව බාර ගනීද. අනික එයාලා හිතන් ඉන්නේ ඔයා එයාව මැරී කළා කියලනේ.''

'' නෑ නෑ එක බොරුවක් බව එයාලා දන්නවා. එයාලා අද වුනත් ලෑස්තී නිල්මී නගාව ගෙදරට බාර ගන්න. අනිත් එක සුමේධ අයියාත් ආයි ලංකාවට ඇවිත්ලු.''

'' ඔයා කොහොමද ඔයතරම් දේවල දැන ගත්තේ .''

''දැන ගත්ත විදිය වැඩක් නැනේ කතාව ඇත්ත නම්. නිල්මී නගා ආයි ගෙදර යන්න සුමේධ අයියව මැරී කරලා සතුටින් ඉන්න හැමදාම.''

        ඔවුන් කියන දේවල් වලට උත්තර දෙන්න තරම් නිරවුල් මානසිකත්වයක් මට තිබුනේ නෑ. මගේ හිත ආයි ගොඩ ගන්නට බැරි තරම් ලොකු වේදනා ගොඩකට යට වෙලා තිබුනේ. නමුත් මට හිතගන්න බෑ මම දැන් මොකේටද දුක් වෙන්නේ කියල. මගේ හිත ඇහුවේ එකම එක දෙයි . නැවත නැවතත් ඇහුවේ ඒ දේම විතරයි. වීජී අයියාට මං ගැන ඇත්තටම හැගීමක් නැද්ද. නැත්තම් ඇයි එයා මගේ ජීවිතේට මේ තරම් ළංවුනේ .මොනවද මම මේ හිතන්නේ වීජී අයියා කවදාවත් මට එහෙම දෙයක් අගවලා වත් නෑ. මේ හැමදේම හිතින් හදා ගත්තුවා.මම ගැන හැගීමක් නැත්තම් ඇයි එයා මාව ටවුන් එක්ක ගියේ, එදා මම ඒ බව ශමීට හන්ගද්දී එයත් සද්ද නැතුව හිටියේ. මට අසනීප වුන වෙලේ මම ගැන ඒ තරම් හොයල බැලුවේ,ලොකු මල්ලි මාව බලෙන් අරන් යන්න ගිය වෙලේ මාව බේරා ගත්තේ. ඒ හැමදේම කලේ මනුස්ස කමටද ? නැත්තම් මම සුමේධ අයියාට මම ආදරෙයි කියල එය හිතලා මාව මගාරින්න හදනවද? නැ නැ වීජී අයියා කවදාවත් මම ගැන හිතුවේ නෑ. මට මේ මොනවද හිතෙන්නේ.

     හිතත් එක්ක ඔට්ටු වෙමින් මම ඔවුන් කිවූ සියල්ලටම  හ්ම් කිව්‍වා මිස , ඔවුන් ඇසු කිසිවක් මට මතක නෑ.

''නිල්මී මට පොරොන්දු වෙන්න ආයි වලව්වට යනවා කියලා. ඔයාට අපිට වගේ දුක් විදලා පුරුදු නෑ . ඒක නිසා සුමේධ අයියට කැමැත්ත දෙන්න . එයා ඔයාට ආදරෙයි නැත්තම් මොන පිරිමියද තමන් බදින්න ඉන්න කෙල්ලට ගෙදරින් පැනල යන්න උදවු කරන්නේ.''

''හරි හරි ශාමී මම ගෙදර යන්නම් ආයි. හැබැයි මම කවදාවත් සුමේධ අයියව නම් බදින්නේ නෑ. එකට හේතු ගොඩක් තියේ . කවදාවත්ම මම සුමේධ අයියට ආදරේ කලෙත් නෑ. දවසක මම මේ මේ හැමදේකින්ම ඈත් වෙන්න උත්සහ ගන්නේ ඇයි කියලා ඔයාලටත් දැන ගන්න ලැබෙයි.''

''ඔය හැමදාම කතා කරන්නේ හිතේ දෙයක් හංගගෙන .ඇයි නිල්මී ඔයාට බැරි මටවත් ඒ දේ කියන්න.''

'' එක හැමෝටම දැනගන්න දවසක් එයි .''

'' අනේ නිල්මී කියන්නකෝ.''

      මම වීජී අයියා දිහා හොරෙන් වගේ බැලුවා .ඔහු හිටියේ බර කල්පනාවක.

'' දැන් කියන්න බෑ. ඔයා දැන් තීරණයක් ගත්තද?''

''ඔව් ඔය ආයි වලව්වට යන්න කැමති නම් . මම ආයි වතාවක් හේෂාන් අයියව විශ්වාස කරලා බලනවා.''

'' ඒක හොදයි ශාමී මමත් ආයි ගෙදර යන්නම්. මම දැන් දන්නවා මම මේ ලෝකේ කොහේ ගියත් මට උරුම මගේ ගෙදර .අර හිර කුඩුව විතරයි කියල.''

''අනේ නිල්මි ඇයි එහෙම කියන්නේ . මම කොහොමද හිත හදා ගන්නේ මේ ගමන යන්න.''

'' නෑ නෑ ශාමී මම පොරොන්දු වෙනවා ගෙදර යන්න. මට පුරුද්දට වගේ කියවුනා.''

''හරි කෙල්ලේ දවසක සුමේධ අයියා ගැනත් හිතන්න.''

'' බලමු බලමු.''

   මම එසේ කිවුවේ ඇගේ හිත මේ ගමනට කැමති කරවන්නට සිතාගෙනයි. නමුත් මම මොනම හේතුවක් නිසාවත් සුමේධ අයියගේ ජීවිතයට නොයන බව නම් ස්තීරයි. මම නැවත ගෙදර ගිය පසු අසනීපය ගැන කීමට සිතා ගත්තේ,නැවතත් ඔවුන් මට සුමේධ අයියා යෝජනා කිරීම නවතා ගැනීමට අවශ්‍ය නිසා.

      හේෂාන් අයියා සුදානම් කරතිබූ අයුරින්න සියල්ල කිසිම බාදාවක් නැතුව සිදු වුනා. මුලුන් මුලුන් සෝමේ මාමා මේ කටයුතු වලට විරුද්ද වුණත් වීජී අයියා සියල්ල පැහැදිලි කර සැම දේම හොදින් සිදු වීමට ඉඩ සැලැස්සුව. ශාමලීත් හේෂාන් අයියත් රහසේම විවාහය ලියාපදිංචි  කරනු ලැබුවා. අවසානයේ  ඔවුන් රටෙන් පිටව යන දවස උදා වුණා. හේෂාන් අයියාත් දරුවත් පමණක් රටින් පිටවන බව ඔහුගේ ගෙදරින් සිත සිටියා. එනිසා ඔවුන් ගුවන්තොටු පලෙන් ඇතුල් වූ පසු හමු වන්නට  තීරණය කර සිටිය.

    ශාමලිලට ගුවන් තොටුපලට යාමට තිබුනේ දහයට පමණ. එනිසා එදින දහවලේ ගෙදර යන්න යැයි ඇය මට ඇවිටිලී කළා. නමුත් ඔවුන් පිටවන තුරු හිදින්නට අවශ්‍ය බව මම පැවසුවා. එදින දහවලේ පොඩ්ඩත් පැමිණ සිය අක්කාගේ දෙපා නැමද ආශිර්වාද ලබා ගත්තේ තව කොපමණ කාලෙකින් ඔවුන් දැක ගන්නට ලැබෙයි නොදන්නා නිසා. පොඩ්ඩා ව තුරුළු කරන් ඉකිබිදිමින් ඇය කිවේ මා නැවත වලවුවට රැගෙන යාමට කටයුතු කරන ලෙසයි.   

     යන්න පිටත් වන මොහොතේ මාවත් සෝමේ මාමාවත තුරුළු කරන් හඩපු ශාමලී අවසාන වතාවටත් කිවුවේ හෙට උදයෙන්ම නිවසට යන ලෙසයි. මේ සිදුවීම් සියල්ල අපේ ගෙදරටත් ආරංචි වී ඇති බව පොඩ්ඩා ම සමග පැවසුවා. සුමේධ අයියත් ලංකාවට පැමිණ සිටින නිසා මා නැවත ගෙදර එනතුරු නිවැසියන්  මග බලා සිටින බවත්  ඔහු මට පැවසුවා.

      ශාමලීව ගුවන් තොටුපලට ඇරලවන්නට පිටත්ව ගියේ වීජී අයියා පමණයි . තමන්ගේ එකම දුව තමන්ගෙන් ඈත්ව යන නිසා ඇතිවුන වේදනාව නිසා සෝමේ මාමාත් කල්පනා කාරමින් කාලය ගෙවා දැමුවා. මා හට නිවාස තුල දැනුනේ විශාල තනිකමක්. වෙනදාට දෙදෙනාම නිදා ගන්න සයනයේ අද ඇගේ  හිස් බව මට තදින්ම දැනුනා. තනියෙම අද මත වැතිරී මම කල්පනා කලේ හෙට දවස ගැන . මම ආයෙත් හිටපු තැනටම යනවා නේද කියල මගේ හිත හඩා වැටුනා. සොමේ මාමාට සලකමින් මෙහෙම නැවතී සිටින්න ට  මට අනන්ත වාරයක් සිතුනා. ඒ තරමටම මම නැවත ගෙදර යන්නට අකමැති . එහෙත් මම කොහොමද ශාමලී නැති පලු ගෙදර තනියම ඉන්නේ. මේ මම ශාමලී නැතුව මේ ගෙදර ඉන්න මුල්ම රාත්‍රිය . ඒ වගේම මේ මම හිතේ නිදහසෙන් ඉන්න අන්තිම රාත්‍රියද කියලත් හිත මගෙන් ප්‍රශ්න කලේ, හෙට නැවතත් මගේ එක්ටැම් ගෙට යන්නට සිදුව ඇති නිසයි.

'' නිල්මීණි දරුවෝ  ඔයා නිදිද. ''

'' නෑ සෝමේ මාමේ . කෑම කනවද දැන්ම.''

'' අනේ දැන් කන්න බෑ දරුවෝ . මුළු ගේම පාලුයි හරියට සොහොන් පිට්ටනිය වගේ.''

''අනේ ඔව් සෝමේ මාමේ . මටත් හරිම පාලුයි.''

'' ඔය දරුවා කළා නිදා ගන්න. මම කඩේ පැත්තේ ගිහින් එන්නම්.''

'' මේ රැ. දැන් නාමයටත් කිට්ටුයිනේ  කඩ වහලා දාලා ඇති.''

'' හරි හරි දරුවෝ මට කඩේ යන්න උවමනාවක් නෑ . මේ කාන්සියේ ඉන්න බැරි නිසා පොඩ්ඩක් එලි පහලියේ ඇවිදලා එන්නම්.''

''හරි හරි සෝමේ මාමේ.''

'' බය වෙන්න එපා දරුවෝ මම ඈතට යන්නේ නෑ.''

 

     ඔහු නිවසින් පිටවී ගිය. මහ රැයක් වනතුරුත්  සෝමේ මාමා නොපැමිණි නිසා මට ඉබේටම නින්ද ගිහින් තිබුනේ රාත්‍රී ආහාරයත් නොගෙනමයි. පාන්දර දෙකට පමණ මම බිය වී ඇහැරුනේ සොමේ මම මහ හයියෙන් කෑගසන හඩ නිසයි.

'' අනේ නිල්මිණි දුවේ මට සමාවෙයන් මගේ දරුවා මගෙන් තවත් ඈතට ගියා . මම මගේ දරුවෝ දෙන්න හැදුවේ හැම දාම මගේ ඇස මනේ තිය ගන්න . එත් මට පින නැ උන්  ළග ඉන්න. ''

   සෝමේ මාමා කියවන්නේ වෙරි මතින් බව දැනුන නිසා මම කාමරෙන් එලියට යන්න බය වුනා. මේ මහා රැ සෝමේ මාමා කොහෙන් බිලද මන්දා.

'' අනේ දුවේ උබත් මාව දාලා අර වලවුවට යනවද. එක උබේ උරුමේ තමයි කමක් නැ දුවේ .උබ උබේ උරුමේ අරන් කවදා හරි මේ සෝමේ මම ලගටම වරෙන් මගේ දුවේ.''

    මොන උරුමයක් ගැනද මේ කියන්නේ. වෙරි මරගතෙන් කියවනවද කොහෙද? මම එසේ සිතා ඔහු කියන කිසිත් හිතට ගත්තේ නැ.

'' නිල්මිණි  දුවේ මගේ කෙල්ල ගිය.''

    ඔහු එසේ කිවුවේ ඇවිද ගන්න වත් බැරුව වැනි වැනි ඇවිත් කාමරේ උළු අස්සේ එල්ලෙමින්.

'' අනේ සෝමේ මාමේ දැන් හුගක් රැ වෙලා . කැ ගහන්නේ නැතුව නිදා ගන්නකො.''

'' හරි හරි මගේ දුවේ. මම මගේ කෙල්ල ගිය දුකට මම පොඩ්ඩක් බිවුවේ. ඔන්න මම යනවා. උබ කෑවද? මට නම් කෑම එපා . උබ කාලා නිදියපන්.''

     ඉන් පසු නින්දට වැටුණු සෝමේ මම පසු දින දහවල් වන තුරුම එකදිගට නිදා ගත්තා. කන්නට පිරියක් නොතිබුනත් රාත්‍රියේ පිසූ ආහාර විසි කර දමා දහවල් ආහාරය පිළියෙළ කලා. මම මේ නිවසෙහි උයන අවසන් ආහාර වෙලා යයි සිහි වී සුසුම් හෙළුවා.

      මම නිවස ළගට ඇරලන්නට වත්  වීජී අයියා පැමිණෙයි යැයි සිතුවත් ඔහු පැමිණියේ නැ. නිවසින් මෙහි පැමිණෙන විට රැගෙන ආ ඔරලෝසුවත්, පොත් කිහිපයත් රැගෙන මම එලියට බැස්සේ ආ අයුරින්ම නැවත මට උරුම නිවසට යන්නයි.

''සෝමේ මාමේ මම යනවා ''

 

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු....

මම හිතන්නෙ නම් නිල්මි නගා ගෙදර යන එක වීජී අයිය නවත්වයි කියල...

බලමුකෝ

47 වෙනි කොටස තාම ලිව්වෙ නැද්ද 

කොටස් දෙක තුනක්ම එක සැරේ දායි වගේ නෙහ්

47. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා...

'' නිල්මිණි දරුවෝ උබ තනියම පයින්ද යන්න හදන්නේ .''

''ඔව් සෝමේ මාමේ මම අපු විදියටම තනියෙම යනවා .''

''ඔහොම හිටින් දරුවෝ මම එන්නම් ඇරලන්න.''

''එපා සෝමේ මාමේ මට යන්න පුළුවන්.''

''මම නම් කැමතිම නෑ දරුවෝ ඔය වලවුවට ආයි යනවට. එත් උබේ උරුමේ ගන්න උබ යන්නම ඕනේ .ගිහින් වරෙන් මගේ දුවේ . ඕනේ වෙලාවක මේ ගෙදර දොරවල් උබට ඇරලා තේරුනාද.''

     මම සෝමේ මාමාට වැදලා කඩුල්ල දෙසට පිය නැගුවා. මොකද්ද මේ සෝමේ මාමා කියන උරුමේ ඇයි මම ආපහු එයා ලගටම එන්න ඕනි නම් ගෙදර නොයවා තියා ගත්තේ  නැත්තේ .නොයෙක් ප්‍රශ්න හිත තුල බුර බුරා නැගුනත් , හිතේ තෙරපිලා තියෙන දුක  ඒ වචන පෙළ අමතක කරන්න තරම් දරුණු වුණා.

     ඇයි දෙවියනේ වීජී අයියා අන්තිම මොහොතටවත් මාව දකින්න එන්නේ නැත්තේ. ශාමීව නම් ඇරලුවෙත් ඔයා . ඒ තරම්ම මගේ ගැන යාලුවෙක් කියන හැගිමවත් නැද්ද වීජී අයියේ . කඩුල්ලට ලංවෙද්දි මගේ මනස තවත් වියවුල් වුණා .මම මේ යන්න නේද යන්නේ. තම මාස හයක්වත් නෑ මට ජීවත් වෙන්න. මට සමාවෙන්න සෝමේ මාමේ මට ආයි කවදාවත් එන්න වෙන්නේ නෑ. ඔයා මාව බලන්න එන්න. මනමාලියෙකුට ඇදලා, සුදෙන් සරසපු යහනාවක සතපලා ඉද්දි, මගේ දිහා බලලා අඩලා යන්න එන්න සෝමේ මාමේ .අන්තිම වතාවට මාව බලන්න එන්න . මට හිතුනේ පිස්සියෙක් වගේ බිම පෙරලි පෙරලි අඩන්න . අනේ දෙවියෙනේ මට ගෙදර යන්න බෑ. මගේ හිත ඇතුලේ සිතුවිලි කෑ ගහද්දි දෙපා මාව ඉදිරියටම අරන් ගියා.  මම කඩුල්ලෙන් පැනලා පාර දිගේ ඉදිරියට ඇදුනේ කිසිම සිහි කල්පනාවකින් තොරව.

     එක පාරටම පාරේ තිබුන ගලක පය හැපිලා මම වැටෙන්න ගියා . මම මේ කොහෙද යන්නේ. මෙහෙන් නෙමේනේ ගෙදර යන්නේ. ගලේ හැප්පුන මහපොට ඇගිල්ල පුපුරු ගහනවා. මම මොකද මේ තරම් රිදෙන්නේ කියල ඇගිල්ල දිහා බැලුවා. දෙවියනේ ඇගිල්ලම රතුම රතු පාටයි .මේ තරම් තදට වැදුනද? දැන් මොකද කරන්නේ තුවාලේ වේදනාවටත් වඩා මට තිබුන ප්‍රශ්නය මම මේ කොහෙද යන්න යන්නේ කියලා.

     වටපිටාව හෝදිසියෙන් බලද්දී මට තේරුනා මම මේ යන්නේ එදා ශාමී මමයි වීජී අයියා හොයන්න කැලාව ඇතුලට යන පාරේ කියලා. මම හිත තද කරන් යන්න හැදුවත්. මට වීජී අයියා අන්තිම පාරටවත් දකින්නේ නැතුව පිට වෙන්න බැරි වුණා. ඒ කැලේ අලි ඉන්නවා. එදා නම් ශාමී හරි හිටියා. කමක් නෑ වෙන්න තියන දේනේ වෙන්නේ මම වන ලැහැබ තුලට පිවිසුනා. එදා වගේම ඇති ඉති එහාට මෙහාට නමමින්   මම ගල්තලාව දෙසට ඇදුනා. වීජී අයියා මේ පාරෙන් නෙමේ වගේ යන්නේ එයා ගියානම් නිතර, පාරක් හැදෙන්න ඕනිනේ කියලත් මගේ හිත කිව්වා.

     අමාරුවෙන් මම ගල් තලාව මතට ආවා .තදටම අවුව පයලා නිසා පිච්චෙනවා වගේ. පේන මානයක වීජී අයියගේ සේයාවක් වත් නැ.මම ගිනියම් වුන ගල්තලාව උඩින් පහලට  ගමන් කල. අඩිය තියන්න බෑ. පුදම රස්සනයක් එහෙන් තුවාලය වේදනයි. මම හෙවන තිබුන තැනකින් වාඩිවුණේ. මෙතනින් එහාට මම යන්න දන්නෙත් නැති නිසා. බලන  බලන තැන ඝන කැලෑව. කොහොම හරි ටික්කක් වෙලා ඉදලා හිත ටික්කක් හරි හදාගෙන අපහු යනවා කියලා මම හිතා ගත්තා.

    ඇගිල්ලෙන් ලේ එන එකනම් අවුවේ රස්නේ නිසාමද මන්දා වේලිලා ගිහින්.  මම දණහිස් දෙක මත හිස තියාගෙන ඇඩුවේ. ඇයි දෙවියෝ මටම මෙහෙම දඩුවම් දෙන්නේ  කියලා.

'' නිල්මී නගා.''

        මට හීන පේනවා. හිනේනේනුත් ඒ හඩ ඇහෙනවා. මම තව තවත් ඒ සිනයටම කිමිදෙන්න හිතන පියන්සිටි දෑස් තවත් තදින් පියා ගත්තා.

''නිල්මී නගා. මොකද මෙහෙ කරන්නේ.''

මහේ උරහිසින් අල්ලලා හොලවනකොට මම ඔලුව උස්සලා බැලුවේ . හීනෙන් වත් වීජී අයියා ඇවිද්ද කියලා.

''වීජී අයියේ.''

         මම පිස්සුවෙන් වගේ  වීජී අයියගේ දෑතේ එල්ලුනා. හෙමින් හෙමින් කාන්දු වෙමින් තිබු කදුළු මොරගෙඩි බවට පත් වුනේ මේක හීනයක් නෙමෙයි කියලා දැනුන නිසා.

'' මොකද ළමයෝ අඩන්නේ. අද ගෙදර යනවා කිව්වා නේද. ''

'' අනේ මට ඒ ගෙදරට යන්න බෑ වීජී අයියේ. අනේ මාව තියා ගන්න . මම තව ටික කාලයයි ජීවත් වෙන්නේ. ඒ ටික කාලේ වත් මට සැනසීමෙන් ඉන්න දෙන්න.''

'' මොනවද නිල්මී නගා මේ කියන්නේ. මට ඔයාව තියා ගන්න පුලුවන්ද. අනික ඔයා ගනු ළමෙක් .අනික මේ මහා කැලෑවේ. ඔයාට මේ ජීවිතේ හුරු නෑ නගා. අනික ඔයාව හිර වෙන්නේ නෑ දැන් වලව්වට ගියා කියලා .''

          වීජී අයියා මගේ ලගින් වාඩි වෙමින් කිව්වා. මම ඔහුගේ දෑතට බුරුලක් දුන්නේම නෑ . දෑතින්ම ඔහුගේ දෑත් අල්ලාගෙන  මම මගේ ජීවිතය ඉල්ලුවා.

'' ඒ ගෙදර මට ඇති නිදහසක් නෑ වීජී අයියේ. මම අවුරුදු දාහතක්ම ඒ හිරගෙයි ඉදලා ආවේ. දැන් ගියොත් මාව සුමෙධ අයියාට බලෙන්ම හරි බනදලා දෙයි.''

''ඉතින් හොදයිනේ නගා සුමේධ ඔයාට ආදරෙනේ.''

'' මගේ හිතේ කිසි හැගීමක් නැනේ  වීජී අයියේ. ඔයා මාව තියා ගන්න. හිතේ නිදහසක් නැති ඒ ගෙදරට වඩා මේ කැලේ ඉදලා සතෙක් මාව මරන් කෑවත් මට සැපයි. ඔයා දන්නේ නෑ විජී අයියේ ඒ මිනිස්සුන්ගේ හැටි.''

''මම දන්නවා ඔයාටත් වඩා එයාලා ගැන. මට ඔයාව තියා ගන්න බෑ නිල්මී නගා. සෝමේ මාමලාගේ ගෙදර හිටියා වගේ නෙමේ මගේ ළග ඉද්දි. ඇමති මල්ලි පොලිසි ගියොත් මාව හිරේ යාවි. එයා ක්‍රමයක් හොය හොයා ඉන්නේ මාව ඇතුලට දන්නා.''

'' ඉතින් ඔයා අකමැතිද මාව බදින්න.''

     ඒ වචනයත් එක්ක ඔහු නිහඩව අවු රශ්මියත් එක්ක ඔට්ටු වෙමින් තිබුන ගල්තලාව දිහාම බලාන හිටියා.එක පාරට හිතට ආපු ආවේගෙට කියවුනා මිස ටික වෙලාවක් යද්දී මට මන් ගැනම ලැජ්ජාවකුත් දුකකුත් ඇති වුණා. මම හිමින් සැරේ වීජී අයියගේ දෑත් තදින් අල්ලාගෙන හිටි මගේ අතගිලි බුරුල් කරලා ඉවතට ගන්න සුදානම් වුණා. මගේ දෑත් ඔහුගේ දෑත් මතින්

ඉවත්වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී ඔහු මගේ දෑත් තදින් අල්ල ගත්තා.

'' නිල්මී නගා ඔයා හිතනවද ඔයාට මේ ජීවිතේ හොදයි කියලා.''

      මම නිහඩවම ඔලුව වැනුවේ ඔහු දිහා බලන්න තරම් ශක්තියක් මට ඉතිරිව නැති නිසා.

 

'' ඔයා හිතනවට වඩා මගේ ජීවිතේ හුගක් වෙනස් ළමයෝ .මගේ ජීවිතේ මොනවයි මොනවා වෙයිද කියලා මම දන්නෙත් නෑ. ඒක නිසා මට තව කෙනෙක්ගේ ජීවිතේ වගකීම ගන්න බෑ.''

'' මට මොකුත්ම ඕනි නෑ වීජී අයියේ. මට ඉන්න විතරක් දෙන්න. තව ටික කාලයයි මම ඉන්නේ. ඔයා මගේ වගකීම ගන්න ඕනි නෑ. මම දන්නවා ඔයාට මන් ගැන හැගීමක් නැති බව.''

'' මගේ හැගීම් ගැන එහෙම හිතන්න ඔයාට අයිතියක් නෑ නිල්මී නගා. මොකද්ද ඔය තව ටික කාලයයි ඉන්නේ කියන්නේ නිතරම.''

''මම ඒක ඔයාට කියන්නම්. එක තමා මගේ ජීවිතේ මේ තත්වයට ගෙනාපු හේතුව. ඔයාගේ තීරණය මට කියන්න. ඔයාගේ ඔය අතාරලා දලා තියෙන ජීවිතේ මාව තාවකාලිකව නවත්ත ගන්න. ඇත්තමයි මට ඔයාගෙන් මොකුත් එපා.''

'' ඔයා නම් මහා පුදුම ළමයෙක්. සැපෙන් රැජිණක් වගේ ජීවත් වෙන්න තිබූන  ජීවිතේට පයින් ගහලා මේ හිගන්නාගෙන් ජීවිතේ ඉල්ලනවා.''

     මගේ හිත කිවුවේම ජීවිතේ ගැන හැගීමක් නැති වීජී අයියාට තමා, මරණය අබියස ඉන්න මාව ගැලපෙන්නේ. මම මරුන දාක වත් වීජී අයියට ලොකු දුකක් දැනෙන එකක් නැ. ඒ තරමට ගලක් වගේ හිතක් ඔහුට තියෙන්නේ කියලා මගේ හිත කිව්වා. කෙල්ලෙක් දෙපා ලගට ඇවිත් ජීවිතේ ඉල්ලද්දී මෙහෙම නිහඩව ඉන්න පුලුවන්ද?

''සැනසීමක් නැති ජීවිතේ මොන සැප තිබුනත් වැඩක් නෑ.''

'' මට බැරි කමක් නෑ ඔයාව මැරී කරන්න. හැබැයි ඔයා මගෙන් සැමියෙක්ගෙන් වෙන්න ඕනි දේවල් බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා. සමහර විට මම ඒ දේවල් ඉටු කරයි. එත් මට ආදරේ ගැන පවුල් ජීවිතේ ගැන කිසිම තේරුමක්, හැගීමක් නෑ.''

'' නෑ මට මොකුත්ම එපා. මට ඕනි ගෙදර නොයා ඉන්න විතරයි. මට සෝමේ මාමලාගේ ගෙදර ඉන්නත් බෑ. ලොකු මල්ලි ආයෙත් එයි  මම ගෙනියන්න.''

'' හැබැයි ඔයාට මගේ ළග ඉන්නවා නම් හුගක් දේවල් ඉවසන්න වෙයි .මගේ කොන්දේසි ටිකකුත් තියෙනවා.''

''  ඒ මොනවද වීජී අයියේ.''

''මුලින්ම මගේ අතීතය ගැන අහලා මට වැද දෙන්න බෑ. මොකද මම ආස නෑ යට ගිය දේවල් ආයි අදිනවට.''

'' මට ඔයාගේ අතීතය වැඩක් නෑ ''

''අනික මාත් එක්ක මේ කැලේ තියෙන මගේ පුංචි පැලේ  තමා ජීවත් වෙන්න වෙනවා. මට ඔයාට සැප පහසුකම් දෙන්න බෑ.''

''මට හිතේ නිදහස හොදටම ඇති වීජී අයියේ.''

''අනික මගේ රස්සාව මොකද්ද. මම කරන්නේ මොනවද හොයන්නත් බෑ. කොටින්ම මගේ බඩු තියෙන කාමරයට ඔයාට යන්නවත් බෑ.''

''හරි වීජී අයියේ මම තාවකාලික නවාතැන්කාරියක් විතරයි මට ඒ දේවල් මොකුත්ම හොයන්න ඕනි නෑ.''

''අන්තිම එක තමයි සමහර රෑ වලට ඔයාට ඔයාගේ කාමරේ තනියම ඉන්න වෙයි. සමහර විට එක දිගට දවස් දෙක තුනක්.''

''හ්ම්''

      ඒ වදනට නම් ඉබේටම ලොකු සුසුනම් පිට වුනේ මේ මහා කැලේ මැද්දේ ගේක මම තනියම ඉන්නේ කොහොමද කියලා. එත් මගේ හිත මේ සියලුම කොන්දේසි වලට යටත් වෙලා හරි විජේ අයියා ළග ඉන්න හිතුවේ.මම තව ජීවත් වෙන්නේ සුළු කාලයයි නිසා. අනිත් හේතුව මම දැන් පිලි ගන්නවා. මගේ හිතට දැනුන නුහුරු හැගීම ආදරේ කියලා. මම වීජී අයියාට ආදරේ කරනවා කියලා මම පිලිගන්නවා. එයා මට ආදරේ නොකලත්, මම ආදරේ කරන කෙනෙක් ළග ඉන්න තරම් මම වාසනාවන්තයි කියලා මම හිත සැනස  ගත්තා.

'' ඇයි නිල්මී නගා.''

'' මටත් එක කොන්දේසියක් තියේ''

''කියමු බලන්න''

''මම ගෙදරින් පැනලා අවේ ඇයි අහන්න එපා. මම එන්න ඇත්තේ මගේ ඉරණම හොයාගෙන.''

''හරි  නගා දැන් ආයි සෝමේ මාමලා දිහාට යන්න. මට හෙට එලි වෙනකන් කල් දෙන්න. ටික්කක් මේ ගැන කල්පනා කරන්න''

''ඔයාගේ තීරණය තවම ස්ථීර නැද්ද?''

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු..

48. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා.

'' ඔව් තාම ස්ථිර නෑ.''

   අනේ ඇයි වීජී අයියේ මට රිද්දන්නේ . මම කොහොමද බලාපොරොත්තු හිතේ තද කරන අද රැ ගෙවා ගන්නේ, කියලා ඔහුගේ උනුහුමට  ගුලිවෙන්න හිතෙන්න තරමට මගේ හිත බොලද වෙලාද කියලා කල්පනා කරමින් ඔහුට පිටු පාලා මම එතනින් පිට වෙන්න සැරසුණා.

'' ඔයාට තනියෙන් යන්න පුලුවන්ද නිල්මී නගා.''

''පුළුවන් වීජී අයියේ. මම ආවෙත් තනියමනෙ.''

      එහෙම කිව්වත් වීජී අයියා මාව ගේ ගාවටම ඇරලන්න මා සමගම ආවා. වීජී අයියා හිටියේ ලොකු කල්පනාවක ඒක නිසා ගේ ලගට එනකන්ම  අවේ නිහඩව. මගේ පිටුපසින් ඇදුනු ඔහු මොහොතකටවත් මට ඉස්සර වුනේ නැහැ.

මමත් ඉක්මන් ගමනින් ඉදිරියට ඇදුනේ මම කරපු යෝජනාව වැරදි කියලා හිත මාව හංවඩු ගහන නිසා.

'' මම යනවා නිල්මී නගා. හෙට එහෙම මාව හොයාගෙන තනියෙම කැලේට එන්න එපා. පරක්කු වුනත් මම ගෙදරට එනකන්ම ඉන්න.''

'' හරි වීජී අයියේ.''

   කියන්නට දහසක් දෙ හිත ඇතුලේ පොර කද්දී මම ඒ වචන ටික විතරක් පිට කර ගත්තේ හරිම අමාරුවෙන්. අයෙත් කඩුල්ල පැනලා මම ඒ නිවසටම ආවා. මම පිටවුනේ දුකින් කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නැතුව. ඒ වගේම මේ නිවසට ආයේ නොයෙන්න. නිවසින් පිටවී පැය කීපයක් යන්නටත් මත්තෙන් මම නැවතත් ඒ නිවසටම ආවා. සෝමේ මාමා දොරත් වහලා දාලා කොහේදෝ පිටවී ගිහින් මම යතුර හංගන තැන දැනවුන් නිසා දොර ඇරගෙන ගෙට ඇතුල් වුනේ හෙට දවස ගැන ලොකු බලාපොත්තුවක් සිතතුළ දරාගෙන. වීජී අයියා මට රැයක් සිතන්නට දෙයක් මගේ හිතට දීලා ගියත්. මගේ යටි හිත කිවුවෙම වීජී අයියා මාව තනි කරන එකක් නෑ කියලා.

     දවල්ට කන්න උයලා ගිය කෑම සේරම එහෙන්ම මයි  මම ආයෙතේ කෑම රත් කරලා තිබ්බේ .උයලා කන්න කෙනෙක් මේ ගෙදර නැති නිසා. පෙරේදා දවාලේ ශාමලී නිවසින් පිට වෙන්න කලින් ඇගේ පොරයෙන් බේරෙන්නට කෑවා බත් කටවල් කීපයෙන් පස්සේ මම තාම බත් ඇටයක් වට කටේ තිබ්බේ නෑ. එක නිසාම මම කෑම ටිකක් කෑවේ හරිම අමාරුවෙන්. සෝමේ මාමා අද කොයි වෙලේ ගෙදර ඒවිදැයි සිතා ගන්නාට අපහසු නිසා, දත් මැද  මුණ කට සෝදන්න ගියාම තමයි මට නැවතත් තුවාලය සිහිපත් වුනේ. මුණ සොද්නන්නට ගත දිය දෝතින් දියබිදු කීපයක් තුවාලය මත වැටීමෙන් ඇති වුන වේදනාව මගේ තුවාලයක් ඇති වූ බව සිහිපත් කර දුන්නා. අමාරුවෙන් තුවාලය සෝදා ගත් මම තනියෙම බෙහෙත් ටිකකුත් දා ගත්තා.

      මම පසුදින උදෑසන අවදි වන විටත් සෝමේ මාමා නිවසට පැමිණ තිබුනේ නෑ. මම රැය පහන් කර තිබුනේ මේ නිවාසේ තනියම.  ජීවිතේ මුල්ම වතාවට මම නොදැනුවත් කමින් හරි ගෙදරක තනියම රැයක් ගත කරලා. දැන් ඉතින් වීජී අයියාගේ කොන්දේසි වලට යටත්වුනා වගේ එයාගේ ගෙදර තනියම ඉන්න පුරුදු වෙන්න ඕනිනේ. මගේ මුවේ ඇදුනේ සිවුම් සිනාවක්. කන්නට කෙනෙකු නැති නිසා මට උයන්නට පිරියක් තිබුනේ නැ. මම ගෙවල් මිදුල් අතුගාලා සුපුරුදු විදියටම  නිවසේ වැඩ අහවර කරලා මිදුල කොනක වූ ලෑලි බැංකුව මත හිදගෙන මග බලා වුන්නා.

      කාලය ගෙවෙනවා විතරයි මේ වීජී අයියා නැහැනේ. දැන්නම් මට මග බලන් ඉදිමත් එපා වෙලා. කරන්න දෙයක් නෑ වීජී අයියේ. මගෙ අන්තිම මාස හයම වුනත් ඔයා එනකන් මග බලන් ඉන්නම්. ඔයා එනවා කියනවා නම් මියෙදෙන තුරාම මග බලා ඉන්නම්.

     දැන්නම් දහයත් පහු වෙලා ඇති මගේ සුසුම් වල ප්‍රචණ්ඩ  බව, මගේ සියලු සිහින බලාපොරොත්තු ඈතට ඈතට විසිවී යන්නට තරම් සමත්. මම දැක්ක සෝමේ මාමා කඩුල්ල පැන එන අයුරු.

'' ඊයේ යනවා කියලා ගියානේ දරුවෝ. ගෙදර ගියේ නැද්ද ? ''

'' මට යන්න හිත දුන්නෙම නෑ සෝමේ මාමේ.''

''ඊයේ  රැ තනියමනෙ මේ ගෙදර ඉන්න ඇත්තේ. මම දන්නේ නැනේ ඉතින්. තනියෙන් ඉද්දි උබලා දෙන්නම නැති දුක දැනෙන නිසා මම ගෙදර ආවේ නෑ.''

''ඒකට කමක් නෑ සෝමේ මාමේ. මට හොදටම නින්ද ගියා.''

''ඔය දරුවා ඔය තරම් අකමැති නම් ගෙදර යන්න .මෙන්න මෙහෙට වෙලා ඉන්න. අපේ කෙල්ලත් නැති එකේ මට දැනෙන දුක වේදනාව වත් ටිකක් අඩුවෙයි.''

''මටත් යන්න හිතක් නෑ සෝමේ මාමේ ඒ ගෙදරට,''

''මම මේ  වැඩකට යන්න කියලා. ගෙවල් පැත්තට ආවේ වැඩට අදින ඇදුම අරන් යන්න.  මම ගිහින් එන්නද දරුවෝ තියෙන දෙයක් උයන් කළා ඉන්න මම රෑ වෙන්න කලින් එන්නම්.''

     ටික වෙලාවකින් සෝමේ මාමා නැවත පිටවී ගියා. මම  ආයෙත් පුරුදු විදියට ලෑලි බැංකුව වත හිදගෙන මග බලන් ඉන්නවා. මහා හඩ නගාගෙන ආපු  වීජී අයියාගේ බයිසිකලය වැට ළග නතර වෙද්දී මම හිට්යේ කඩුල්ල ගාව. හැමදාමත් වීජී අයියා ගාවදි මගේ හිත මට නවත්ත ගන්න බැරි තරමට මුරන්ඩුයි.

''කෙල්ල මග බලන් ඉදලා වගේ.''

     වීජී අයියා හිස් ආවරණය හිසේන් ඉවතට ගනිමින් කිව්වා. මොනවා වීජී අයියා කොන්ඩේ කපලා. කොන්ඩේ විතරක් නම් මොකද රැවුලත් කපලා දාලා. බුස්ස වගේ වවාගෙන තිබුන මුදු මුදු කොන්ඩේ කපලා දැම්මම  රස්තියාදු පාට හොදටම මැකිලා ගිහින් තිබුනා. උස මහත පිරුපුන් ඇගක් තිබුණු ඔහු තවත් කඩවසම් වෙලා කියලා මගේ හිත තනියම ආඩම්බර වුණා.

''මොකද කන්න වගේ බලන්නේ.''

   වෙතටම හැබෑ වෙනසක්. මට ඇස අදහා ගන්නත් බෑ. මම පතපු වීජී අයියාගේ ආදරේ මට වීජී අයියාගේ දෙනෙතින් හොදටම දැනුනා. වීජී අයියගේ බැල්ම දරා ගන්න බැරුව මම අහක බලා ගත්තා.

''මොකද මනමාලි තාම ලෑස්ති නැත්තේ. මාත් එක්ක තරහා වෙලාද පරක්කු වුන නිසා.''

    අනේ ජීවිත කාලෙම ඔයා වෙනුවෙන මග බලන් ඉන්න වුනත් මම කවදාවත්ම ඔයා එක්ක තරහා වෙන්නේ නෑ. මගේ වීජී අයියේ. මට එහෙම කියන්න ඕනේ කම තිබුනත් මම පොළවත් එක්ක හිනා වුනේ ලැජ්ජාවට. අයි දෙවියනේ මම වීජී අයියට මේ තරම් ආදරේ . මගේ හැගීම් මට තේරුම් ගන්න බැරි තැනටම ඇවිත්.

'' කෝ අද මගේ මනමාලිගේ කට.''

      වීජී අයියා කවරයකුත් අතින් අරගෙන කඩුල්ල පනින ගමන් කිවුවා. ඇත්තටම මේ හැබෑවක්ද්ද. ඊයේ  වෙනකන් ඔයා මගේ ඉටු නොවනා පැතුම. අද ඔයා කියනවා මම ඔයාගේ මනමාලිලු. මට මුළු ලෝකෙම අමතකයි.මට අද කතා කරන්න වචනත් නෑ.මේ සතුට දරා ගන්න තරම් මගේ හිත හයියත් නෑ.

  

''මොකද කෙල්ලේ අඩන්නේ මම අඩන්න දෙයක් කිවූ නෑනේ.''

      මම දකීවි කියලා බයෙන් ඇගිලි තුඩු වලින් හංග ගන්න උත්සහා කරපු කදුලු ගැන වීජී අයියා අහද්දී මම ඔහු දිහා බැලුවේ කදුළු මැදින් සිනා සෙමින්. මම මොකුත් නෑ කියන්න හිස සැලුවා.

'' හොර කෙල්ල මගේ.''

     වීජී අයියා මාව එයාගේ පපුවට ආදරෙන් තුරුළු කර ගනිමින් කිවුවා. වීජී  අයියේ ඔයා මට ආදරේද. නෑ නෑ මට එක අහන්න ඕනි නෑ ඔයා මට ආදරෙයි.

'' තාම තීරණේ වෙනස් වුනේ  නෑ නේද.''

 

 ''මොන තීරණයද?''

''මගේ වෙන්න  ගත්තු තීරණේ.''

'' ඒ තීරණේ වෙනස් වෙන්නේ නෑ වීජී අයියේ.''

''ඔයාට විශ්වාසද ඒක.''

''මටත් වඩා.''

'' හා දැන්ම ඔහොම ඉන්න හොද නෑ.''

          වීජී අයියා මාව දෙවුරහිසින් අල්ලලා එයාගේ තුරුලෙන් මුදවන ගමන් කියද්දී මගේ මුණ ලජ්ජාවෙන් රතු වුණා . මම ආයෙත් එහෙන්මම මගේ මුණ එයාගේ පපුවේ හංග ගත්තා.

'' නිල්මී නගා මම හුගක් හිතලා මේ තීරණය ගත්තේ, මගේ අතින් ඔයාට ඕනි හැමදේම සිදු නොවෙන්න පුළුවන් .ඔයාට විශ්වාසද ඔයාට ඒ දේවල් දරාන මාත් එක්ක ඉන්න පුළුවන් කියලා.''

''මට පුළුවන් වෙයි විජී අයියේ.''

''මම පොඩ්ඩටත් කිවුවා.''

'' පොඩ්ඩට කිව්වා.''

''ඔව් ඇයි.''

''මොකද කිවුවේ .''

''මොකුත් නෑ.''

''එයා කැමතිද?''

''එයාගේ කැමැත්තෙන් මට වැඩක් නෑ.''

''හ්ම්''

''මොකද හ්ම් ගාන්නේ එයා කැමති,''

''පුදුමයි.''

''අයි මගේ ගැන කිසි විස්තරයක් නොදන්නා නිසාද?''

''ඔව්.''

''ඔයාටත් එක ප්‍රශ්නයක් ද.''

''අනේ නෑ''

'' එහෙනම් මේක ඇදන් එන්න මගේ මනමාලි .නැකත පහු වෙනවා කැඳන් යන.''

'' අපි මැරී කරනවද අදම.''

'' නෑ''

'' එහෙනම්.''

''නිකන්ම එක්ක යන්න හැදුවේ''

'' හ්ම්''

''පිස්සු කෙල්ල අපි මැරීකරන්නේ නෑ. අද අපි දෙන්නා විවාහා වෙනවා . අද ඉදන් ඔයා මගේ.''           ඊ  

ළග කොටසින් හමුවෙමු.

49. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා.

   ඉන්පසු මම ගේ තුලට ගියේ වීජී අයියා මා අත තැබූ කවරයද අතැතිවයි. ඒ තුල වුනේ ලස්සන ගවුමක්  . ලා නිල් සහ සුදු මිශ්‍ර අලංකාර ගවුමකි. මම ආසාවෙන් එය අග ලා බැලුවා. මටම මැහුවා වගේ මගේ මිම්මට හරියටම තිබුනා. මට යුතුකම් ඉටු කරන්න බැරී වෙයි කිවුවට ගෑනු ලමයින්ට ඇදුම් තෝරන්නත් දන්නවනේ.අල්මාරියේ කැඩපත ඉදිරියේ මම එහෙ මෙහෙ හැරෙමින්  හැඩ බැලුවා. ලස්සන නම් තමා ඒත් කොහොමද මේක ඇදන් එලියට යන්නේ මේක කොටයිනේ.ඒ ගවුම දණහිසට කෙටි .මම තවම ගෙදරටවත් දණහිසට කෙටි ඇදුමක් ඇද නොතිබුන නිසා මට දැනුනේ අපහසු තාවයක්. විනිවිද පෙමෙන සුළු රෙද්දකින් නිමවා තිබු ඒ ඇදුමට යටින් තව ගනකම් රෙද්දකින් යට ගවුමක් තිබුනා. නමුත් අත දිගට තිබුනත් දිය රෙද්දක් ඇන්දා වගේ. උරස් තල දෙක විනිවිද පෙනෙන රෙද්දෙන් කැපී පෙනුනා. මම කොන්ඩයත් ලිහා දැම්මේ පිට නිරාවරණය වීම වලකා ගැනීමට සිතා ගෙන්. මගේ දිගු කොණ්ඩය ගවුමටත් වඩා දිගු  බව පිටු පස හැරි බලන විට මට පෙනුනා. ඉදිරියෙන් කෙස් රොදක් අල්ලා කොන්ඩ කටුවක් ගැසූ මම ලැජ්ජවෙනේ ඉදිරියට ගියේ ගවුම කෙටි නිසා.

''ශා.. මම හිතුවටත් වඩා ඔයාට ඒ ඇදුම ලස්සනයි.''

''එත් වීජී අයියේ.''

    මම ගවුම පහලට අදිමින් කිවුවේ ගවුම කෙටිනේ ඔයා ගෙනා නිසා හිතරිද්දන්න බැරි නිසා ඇන්දා කියන්න වගේ.

     එකතාවට වීජී අයියට හොදටම හිනා ගියා. ඔහුගේ සිනහව මගේ ලැජ්ජාව තවත් වැඩි කළා.

''අයියෝ ඕක මොකද්ද නිල්මි නගා. දනිස්සට වෙනකන් වැහිලානේ. මම ඔයාට සාරියක් ගේන්නත් හදලා. ඔයා අදින්න දන්නේ නැතුව ඇතිනේ කියලා ගවුමක් ගෙනාවා. අපි දෙන්නා විතරනේ ඉන්නේ ඒක නිසා කමක් නෑ නේද?''

''මම සාරි අදින්න දන්නේ නෑ වීජී අයියේ. අපි ඉතින් සාරි ඇන්දත් කාවා හරි ගෙන්නාගෙන අන්ද ගන්නවා මිස.තනියෙන් අදින්න දන්නේ නෑ.''

''හැබැයි මට අන්දන්න තිබුනා.''

''ඔයාට පුලුවන්ද?''

     මම ඇසුවේ පුදුමයෙන්.

'' බැරි කමක් නෑ.''

''නගා අයිඩි එක තියේද ඔයා ළග.''

''නෑනේ මම එනකොට ගෙනාවේ නෑ.''

'' එහෙනම් කොහොමද බදින්නේ අපි.''

''අයියෝ දැන් මොකද කරන්නේ.''

 

      මම කිව්වේ සැබෑ දුකකින් මුහුණ පුළුටු කරගෙන.

'' යමු යමු හරිද?''

''අයිඩී එක .''

''ඒක මන් ගාව මේ.'

     ඔහු මට මගේ හැදුනුම්පත පෙන්වමින් කිවුවා.

'' මම පරක්කු වුනාම බයවුනාද.? අදත් එන එකක් නෑ කියලා . මම රෙජිස්ටාර්  කෙනෙක් හොයන්න ගියා. පොඩ්ඩා ලවුව ඔයාගේ අයිඩී එක ගන්න ගියා.''

   ඒ කොට ඇදුමත් ඇදගෙන වීජී අයියාගේ බයික් එකෙන් පියාබලා ආවේ නගරය දෙසට. මම අමාරුවේ බයිසිකලයෙන් බැස දත්තේ ඔහු බහින්න කිවූ නිසා.

'' නිල්මී නගා කකුලේ ඇගිල්ල මක් වෙලාද?''

''ඊයේ ගලක හැප්පිලා.''

''හුගක් තුවාලද? මම දැන්නේ දැක්කේ''

''නෑ ලොකු තුවාලයක් නෑ.''

''එහෙනම් මතක සටහනකුත් තියාගෙන නේද?''

    ඉන් පසු අපි එතන තිබු ගොඩනැගිල්ලට ඇතුල් වුණා. එහි තුල සිටි තරමක් වයස් ගත ගැහැණු කෙනෙක් නිහඩවම අපේ තොරතුරු විශාල පොතක සටහන් කරන්න පටන් ගත්තා.වීජී අයියයි මමයි මේසය ඉදිරිපස වූ අසුන් මත වාඩි වී වුන්න. වරින් වර මා දෙස බැලූ වීජී අයියා මට ඉගි කරමින් සිනා සුනා. මමත් සිටියේ මුළු ලෝකයම දිනුවා වගේ සතුටකින්.

   ඉන් පසු අපි දෙදෙනාට අත්සන් කරන්නට ලබා දුන්න. සාක්ෂි ලෙස අත්සන් කරනු ලැබුවේ මම කිසිදා නිදුටු දෙදෙනෙක්. මට අත්සන් කරන්නට දුන් වෙලේ වීජී අයියාගේ හැබෑ නමත් උපන් දිනයත් බලා ගන්නට මම සමත් වුණා. එයා හොයන්න එපා කිවුවට මගේ මහත්තයගේ නම මම දැනන් ඉන්න ඕනිනේ. සෝමවංශ මුදියන්සේලාගේ  විජිත පසන්  සෝමවංශ .මට ඒ නමේ තද හුරුපුරුදු බවක් දැනුනත්, මට හේතුව මොකද්ද කියලා වැටහුනේ නැහැ. 

     අපි දෙන්න විවාහය ලියාපදිංචි කිරීමෙන් පසු ගොඩනැගිල්ලෙන් පිටතට ආවේ විවාහා සහතිකයද අතැතිව. මට තබා ගැනීමට නොදුන් විවාහා සහතිකය රෝල් කර බයිසිකලයේ ඉදිරිපස රදවනු ලැබුවා.

''අපි දැන් කොහෙද යන්නේ නිල්මී.''

''නිල්මී ''

''ඇයි දැන් ඔයා මගේ නගා නෙමේනේ.''

''ඔයට නම් පිස්සු වීජී අයියේ.''

'' පිස්සු නැත්තම් වලව්වේ කුමාරිහාමිව බැදගනිද කෝච්ච්චියට බෙල්ල තියන්නේ නැතුව.''

''යන්න වීජී අයියේ යන්න.''

    මම ඔහුගේ උරහිසට තට්ටුවක් දමමින් කිව්වේ උතුරා යන සතුටකින්.

''නිල්මී පොටෝ එකක් ඕනිද ඔයාට අද දවසේ මතක සටහනක් විදියට. මට නම් වැඩි වුවමනාවක් නෑ .එත් ඉතින් දැන් මම ඔයා ගැනත් හිතන්න ඕනිනේ.''

''මම නම් කැමති වීජී අයියේ.''

''එහෙනම් ස්ටුඩියෝ එකකට යමු එන්න.''

     ඔහු මගේ අතින් අල්ලාගෙන පයින්ම චායාරුප ගන්න ස්ථානයකට ගියා. විවිධ ඉරියව් වලින් චායාරුප කීපයක්ම ගත් චායාරූප ශිල්පියා කීපදවසකින් රැගෙන යාමට එන ලෙස කියා සිටියා.ඉන්පසු දවල් අහාරය ගැනීමට නිදහස් පරිසරයක පිහිටි අවන් හලකට රැගෙන ගියා. මා කැමතිම දේ විමසා මට අරන් දෙන්නට ඔහු වෑයම් කලත් මම මොකුත් ඉල්ලුවේ නැහැ .මගේ මුළු හිතම සන්තෝසයෙන් පිරිලා තිබු නිසා. වෙනත් කිසිම හැගීමක් මට දැනුනේ නෑ. මම පොඩි ළමයෙක් වගේ වීජී අයියගේ දිහාම බලන් හිටියා.

''මොකද අනේ ඔහොම බලන්නේ.''

     වීජී අයියටත් ලැජ්ජාවක් දැනිලද කොහොහෙද මට නොක්කඩුවට වගේ කිව්වා.

''නිකන්.''

''නිකන් වෙන්න බෑ.''

''මම මේ කල්පනා කරන්නේ එක දවසක් ඇතුලත වුන දේවල් ගැන.''

''අද නම් ඕවා කල්පනා කරන්න තියා ගන්න එපා හොදද. අද දවස මන් වෙනුවෙන් කැප කරන්න වෙනවා. හෙට ඉදන් කල්පනා කරන්නකෝ.''

''ඔයා වෙනුවෙන් මම මොනවද කරන්නේ ඕනේ වීජී අයියේ.''

''ගොඩක් දේවල් තියේ .''

   ඔහු කිව්වේ සිනා සෙමින්. ඔහු කියන දේ මට වැටහුනත් මම නොතේරුන ගානට හිටියේ ලැජ්ජාව නිසා.

''නිල්මී අද ඉදන්ම මගේ ගෙදර ඉන්න ඔයා කැමති නේද?''

''මොනවද මේ අහන්නේ වීජී අයියේ . ''

''එහෙනම් යමු නේද? මගේ පැල් කොටේ පැත්තේ. ඔයා නම් ආස වෙන එකක් නෑ.''

''අපි ගිහින් බලමුකෝ.''

     හවස තුනට පමණ කිට්ටු වී තිබු නිසා අපි වීජී අයියාගේ නිවාස කරා යන්න නගරයෙන් පිටත් වුණා.

'' වීජී අයියේ ''

''හ්ම්''

''සෝමේ මාමා මාව හොයයිද.''

'' නෑ නෑ මම එයා වැඩ කරන තැනට ගිහින් අවසර අරන් ආවේ.''

'' ඔයාගේ වැඩ නම් මට හිතා ගන්න බෑ.  සෝමේ මාමා මොකද කිවුවේ''

'' එයාලගේ ගෙදර ඉන්න කිව්වා''

''ඔයා මොකද කිව්වේ.''

''බෑ කිව්වා. නිල්මී අකමැති නම් මගේ පැලේ ඉන්න. සෝමේ මාමලාගේ ගෙදර ඉන්න. මට නිතර එන්න නම් අමාරුයි.''

'' නෑ මම එනවා ඔයාගේ ගෙදරට යන්න. මම දැන් අයිති ඔයාට .ඔයා ඉන්න තැනක තමා මම ඉන්න ඕනේ.''

    සෝමේ මාමලාගේ ගෙදරට ගොස් ශාමලී මට දී ගිය අලුත් ඇදුම් කිහිපයක් කවරයකට දමා ගත්තේ වීජී අයියා එපා කියද්දී. කොහේ ගියත් රැගෙන යන පොත් කීපයත් බෑගය තුලට දමාගෙන . දුලා දෙන්නගේ චායාරුව සහිත ඔරලෝසුව අතට අරන් මම වීජී අයියා දිහා බැලුවේ අනේ කියන්න වගේ.

''මොකෝ නිල්මී දුකින් ඔය ඔරලෝසුවත් ගන්න. ඔයාගේ කැමති ඕනි දෙයක් ගන්න මගෙන් බාධාවක් නෑ.''

     ඇත්තටම වීජී අයියා හිතන්නේ අමුතුම විදියකට කියලා මගේ හිතට තවත් ඒත් ඉගැන්නුවේ ඔහුගේ ඒ හැසිරීම. ඉන්පසු නැවත බයිසිකලයට නැගුන අපි දෙදෙනා වීජී අයියාගේ නිවාස කරා යන්නට පිටත් වුණා. මම නොයිවසිල්ලේන් හිටියේ ඔහු ජීවත් වන නිවාස දකින්නට. විශාල ඉඩමක් මැද්දේ ඇතුලට වෙන්න තනා තිබු ගෙයක් අසල බයිසිකලය නවතා මට බහින්නට යයි ඔහු පැවසුවා.

''නිල්මී මම බයික් එක දාලා එන්නම්. ඔතනම ඉන්න මෙතන ඉදන් අපිට පයින් යන්න වෙන්නේ''

ඊ ළග කොටසින් හමුවෙමු.

50. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා....

   

ඔහු වත්ත මැද වූ විශාල නිවස දෙසට ඇදී  ගියා.  මම පාර අයිනට වී මග බලා වුන්නේ ඔහු එනතුරුයි.

''යමු නිල්මී.''

   මා ඔහු පස පස ඇදුනා. අපි ගලතලාව වෙත ගමන් ගත් මාර්ගය නෙවෙයි වෙනත් මාර්ගයකින් අපි වන අරණට පිවිසියා. විශාල තුරු වදුල් මැදින් වැටුන අඩි පාරක් දිගේ අපි පෙරටම ඇදුනා. ඉන්පසු අපි පිවිසියේ කොල පැහැ තනනිල්ලෙන් වැසුණු මිටියාවතකට. හරියට මුහුද මැද්දේ තියෙන දුපතක් වගේ.විශාල වන අරණ මැද පිට්ටනියක් .හරිම පුදුමයි ඒ හරියේ විශාල ගස් නැතිවීම. තන කොළ ,මාන ,ඉලුක් වැනි ශාක දණහිසට තරම් ඉහලට වැවී තිබුනා. ඊට අමතරව නිදිකුම්බා ගස් යාන් වී තිබුනා. අපි ගමන් කලේ මිටියාවත මැදින් වැටුණු අඩිපාර දිගේ. දිනපතාම ඇවිදීම නිසා අඩි පාරේ වූ සියලු පැළෑටි පෑගීම නිසා පොඩිවී මියගොස් තිබුනා.

''නිල්මී ගවුම ටිකක අකුලා ගන්න. ඔය කටු ගහක එහෙම පැටලුනෝත් ඉරිලා යාවී.''

''හ්ම්''

''මොකද ළමයෝ දැන්මම එපා වෙලාද.''

'' නෑ නෑ අනේ. මට ඉතින් පුරුදු නෑනේ මෙහෙ ඇවිදලා.''

''ඉක්මනටම පුරුදු වෙයි. මට හුගක් සතුටුයි ඔයා හැමදේ ගැනම සුභවාදිව හිතන එක ගැන.''

''තව දුරද වීජී අයියේ.''

''නෑ අර පෙන්නේ.''

    වීජී අයියා මම අතදිගු කර සරුවට වැඩුන ගස් සමුහයක් පෙන්නුවා එතන නිවසක් නම් පේන්නට තිබුනේ නැහැ.

'' කෝ නැනේ.''

''යමුකෝ තව ටික දුරනේ.''

තන පිටිය අවසාන වී අපි නැවතත් ගස් රොදක් තුලට පිවිසියා. ඒ සමගම ඇහෙන්න ගත්තේ ජල පහරක් ගලා යන හඩ.මම විමසිල්ලෙන් වටපිට බැලුවේ දිය පාරක් තියේනම් මොනතරම් හොදද කියලා හිතමින් පතමින්.

'' වීජී අයියේ දොළක්.''

'' ඔව් ඔයා ආසද දොළට''

'' ඔව් අනේ ලස්සනයි.''

''බලන්නකෝ අපේ ගේ ළග දොළ ඔයිටත් වඩා ලස්සයි.''

    අපි දොළපාරට නොදුරු අඩි පාර දිගේ තවත් ඉදිරියට ගියා. දිය සිරාවට වැදුණු විශාල ගස් වර්ගයක රතු පැහැ රේණු වැනි කෙදි වළින් පිරුණු  මල්වැල් එල්ලෙමින් තිබුනා. ඒ මල්වැල් අග රතු කොළ මිශ්‍ර බෝල පොහොට්ටු අගට යද්දී කෙමෙන් කුඩා වෙමින් තිබුනා. දොළ පාර දිගටම වැඩි තිබුණු ඒ ගස් දොළ පහරේ අසිරිය තවත් වැඩි කළා. දිය පහර දිගටම නිමක් නැතිව ඇසුනේ ගෙම්බන්ගේ නාදය. අපේ පැමිණීමෙන් බියවුන පිලිහිදුවන්, කොක්කුන්, කොරවක්කන් වැනි පක්ෂි පියාබා ගොස් තුරු වදුලේ සැගවුනා.

''ටිමියෝ, ජිමියෝ. ඔබලා මග බලන්ද හිටියේ මගේ මනමාලි එනකන්''

 

    විජේ අයියා කතා කරනු ඇසි මම ඒ  දෙස බලද්දී විශාල සුනඛයෝ  දෙදෙනෙක් අපවෙතට දුගෙන ආවා. උන්ට බිය වී මම ගමන නතර කලත් වීජී අයියාගේ ඇගට පා තබා නගිමින් උන් කෙදිරි ගාමින් සතුට ප්‍රකාශ කළා. තම හාම්පුතා දැකීමෙන් ඇති වුන සතුට නිසා උන්ට මාව මගහැරුනත් මද වෙලාවකින් මා වෙතට දුවගෙන ආවේ බුරමින්.

''ටිමියෝ.. ජිමියෝ නවතියන්. කෑවොත් බලාගෙනයි මගේ මනමාලිව.''

   මා අසලට පැමිණ නතර වුන උන් දෙදෙනා බුරමින් නැට්ට වනන්නට ගත්තේ හරියට මාව  අදුර ගත්තා වගේ. උන් හිනාවද කියලා මට හිතුනේ උන්ගේ ඇස් ලස්සනට දිලිසෙද්දී.

''එන්න නිල්මි උන් හපන්නේ නෑ බිරුවට. මේ දෙන්නා තමා මගේ හොදම යාළුවො. දුබුරු පාට එක්කෙනා ටිමී , සුදු එක්කෙනා ජිමී.''

     මම උන් අතරින් ඉදිරියට ඇදුනේ බියෙන්.

'' මේ තියෙන්නේ මගේ පුංචි මාලිගාව.''

'' අනේ හරිම ලස්සනයි.''

     සම්පූර්නයෙන්ම ලෑලි ගසා නිමවා තිබු නිවස සුරන්ගනා කතාවල තියෙන පුංචි මාලිගාවක් වගේ මට පෙනුනේ. වටේටම තිබුනේ විශාල ගස්. නිවාස තුබුණේ ඒ ගස් අතර සැගවිලා. ගේ වටා කුඩා මිදුලක් සුදු වැල්ලෙන් තැනි තිබුනා. ඒ වගේම ගේ ඉදිරි පසත් ,පැත්තකත් පල දෙකක් බා වැරෙන්ඩාවක් ලෙස සදා තිබුනා. කෑලෑව මැද්දේ මේ තරම් ලස්සන තැනක්. ඇත්තටම මම මේ සුරංගනා ලෝකෙකද ඉන්නේ කියලා මගේ හිත ප්‍රශ්න කළා.

   වැරන්ඩාව මත වේවැල් පුටු කිහිපයක් තබා තිබු නිසා නිවසේ බාහිර අලංකාරය තවත් වැඩි වුණා. නිවසේ බිම පොලවට වඩා තරමක් උස වන ලෙසින් ගල් තබා වටේම වැටියක් බැද තිබුනා. ඒ වැරන්ඩාව පුරා රෙදි කාපට් එලා තිබුනා.පඩිය උස්ව තිබීම නිසා වැසි කාලයටවත් නිවාස තුලට වැසි ජලය නොයෙන බව මට වැටහුනා.

'' අර බලන්න.ඔයාට දැන් හැමදාමත් නාන්න වෙන්නේ මෙතනින් තමා.''

      පසෙක වූ තරමක් විශාල ගල් කිහිපයක් අතරින් ඇදී  විත් පහලට වැටෙන අලංකාර ජල පහරක් පෙන්වමින් ඔහු කිව්වා. එතනින් පහල වුයේ සෙමින් ගලා බසින ජාල ටැංකියක් මෙන් උතුරා යන දියකඩිත්තක්.

''අනේ හරිම ලස්සනයි ගැබුරුයිද මේක.''

'' නැහැ ළමයෝ ඉනටවත් වතුර නෑ.''

'' ඇත්තම මට නම් හීනයක් වගේ.''

''එත් ඔයාට එපා වෙයි ටික දවසක් ඉද්දි. මෙහෙ ඉන්න එක හිතන තරම් ලේසි වෙන්නේ නෑ ඔයාට.''

''ඒත් මම පුරුදු වෙයි වීජී අයියේ.''

''යමුකෝ ඇතුලට දැන් රැවෙන්නත් කිට්ටුයි. රැවෙන්න කලින් කන්න දෙයක් හදා ගන්නත් ඕනිනේ.''

    නිවසේ දොර හැර මම නිවාස තුලට ඇතුල් වුණා. පිටතට පොඩියට පෙනුනට ඇතුලත හොදින් ඉඩ කඩ තිබුනා. මුලින්ම මම ගමන් කලේ දොර රෙද්දකින් වසා තිබු දොර වෙතට මම හිතුවේ එක නිදන කාමරයක් කියලා. මම දොර රෙද්ද විවර කර බලන විට එම කාමරයේ දොරට විශාට ඉබ්බෙක් දමා තිබුනා.

'' ඕක තමා ඔයාගේ තහනම් කාමරය.''

''හ්ම්ම්''

    මම අනෙක් දොර රෙද්ද මෑත කර බැලුවා. ඒක හරිම අපුරු කුස්සියක්. පුංචි වුනත් හරිම පිලිවලට අසුරලා තිබුනා. සැබවින්ම පුදුමයි පිරිමියෙක් තනියම ඉන්න නිවසක මෙතරම් පිළිවෙලක්. නිවාස තුල සෑම බිම් අගලකම ඝන රෙදි කාපට් අසුරා තිබුනා.

''මොකද ළමයා කල්පනා කරන්නේ. ගේ මේ තරම් පිළිවෙලට තියෙන එක ගැනද.''

''හ්ම් ඔව්.''

   ඔහුගේ මුහුණේ මැවුනේ ලස්සන හිනාවක්.

''ඇත්තටම ඔයා වෙනුවෙනුයි මම මේ තරම් පිළිවෙලට මේවා අස් කලේ .''

''එහෙමද. ඔයා කොහොමද මේ වගේ ලස්සන ගෙයක් හදා ගත්තේ මේ කැලේ මැද්දේ. මේ බඩු මුට්ටු ගෙනාවේ කොහොමද මෙහෙට.''

''අතීතය අහන්න එපා කිව්වා නේද?''

''සොරි වීජී අයියේ.''

''පිස්සි. මම මෙහෙ ඉන්නේ හුගක් කල් ඉදන් .මේ ගේ මම ටිකින් ටික හදා ගත්තේ මේ විදිහට. බඩුත් එක පාර ගෙනාපුවා නෙමේ මම එන එන වෙලාවට ගෙනාපුවා.''

''ගේ නම් මාර ලස්සනයි . කැලේ මැද වුනත්  හරිම සුන්දර තැනක් මේක. මම කියවපු පොතකත් තිබුනා මේ වගේම තැනක් ගැන විස්තරයක්. මම ඒත් හිතුවේ ඒ වගේ තැන මේ ලෝකේ ඇත්තටම නැතුව ඇති කියලා. ඇත්තටම හීනයක් වගේ. මම මේ හැබෑ ලෝකෙකද ඉන්නේ.''

''ඔව් ඔව් ඔයා දැන් මගේ ලෝකේ ඉන්නේ. තව එක තැනක් තියේ ඔයාට බලන්න.''

'' ඒ කොහෙද.''

''මෙන්න මෙතන''

   වීජී අයියා මාව උරහිස් දෙකෙන් අල්ලලා විශාල රෙද්දකින් ආවරණය වුන ස්ථානයක් පෙන්නුවා, දුබුරු පැහැති දානකම් රෙද්දක් තිරයක් සේ ඇද තිබුනා. මම රෙද්ද මෑත් කර බැලුවේ මොකද්ද මේ තරම් වටිනා තැන කියලා. එය සාලය ලෙස තරමක් විශාලව හදා තිබු කොටසේ තිරයෙන් වෙන් කර ගත කොටසක්.

'' නිදන කාමරය.''

'' මේ අපේ නිදන කාමරය. මට සමාවෙන්න නිල්මී මට මීට වඩා කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෑ. කාමරේ තිබුන ඇද මෙතනට  දලා ඊයේ මම මෙතන හරි ගැස්සුවේ ඔයා වෙනුවෙන්.මම ඔයාට රහස් හංගන්න කැමති නෑ .එත් මට දැන්ම ඔයාට ඇත්ත කියන්න බෑ. දවසක මම ඔයාට මේ හැම දේම කියනවා සත්තයි.''

    වීජී අයියා කතා කලේ හරිම දුකින් ' එයා මාව එයාගේ පපුවට තුරුල් කරගෙන සුසුම් ලමින් කිව්වා.

'' ඒකට කමක් නෑ වීජී අයියේ ඔයා මම වෙනුවෙන් මේ කරන දේවල් හොදටම ඇති.''

'' මට සමා වෙන්න රත්තරන් මම ඔයාට වංචාවක් කරනවා නෙමෙයි.''

''අනේ ඒ දේවල් හිතන්න එපා වීජී අයියේ. මම ඒ දේවල් ඔයාගෙන් ඇහුවේ නෑනේ .දුක් වෙන්න එපා.''

''ඔයා හරිම හොදයි රත්තරන් මම ඔයාව තනි කරන්නේ නෑ කවදාවත්. මම ඔයාට හංගන දේත් දවසක ඔයාට ලොකු සැනසීමක් වෙයි.''

''අනේ දැන් ඔය කතාව ඇති වීජී අයියේ රැ වෙන්න එන්නේ.''

'' මුණ අතපය හොද ගන්න යමු. දැන් වතුර නම් පට්ට සීතල ඇති. ඔයාට හුරු නැහැනේ මේ වතුර.''

ඊ ළග කොටසින් හමුවෙමු. 

51. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා...

'' යමු වීජී අයියේ.''

         අපි දෙදෙනාම දොළ අසලට ගියා . හිතන්නට බැරි තරම් දොලේ වතුර සීතලයි. ලැජ්ජාවෙන් යුතුව වීජී අයියගේ සරමක් දිය රෙද්ද ලෙස ඇදගෙන මම දොළ පාර දෙසට ඇදුනා. දියසේවල බැදුණු ගල් මත පා තබමින් මම  ගමන් කලේ පරිස්සමින්. වීජී අයියා මටත් කලින් දොළට බැහැලා මම  දොළට එන අයුරු බලා වුන්නේ සිනා වෙමින්.

'' පරිස්සමින් නිල්මී ලිස්සයි.''

     වීජී අයියට නම් හිනා. මම මේ බයේ ඉන්නේ දිය රෙද්ද ගැලවෙයි කියලා. මට පුරුදු නැහැනේ මෙහෙම රෙදි ඇදලා නාලා. මම ගෙදරදී නෑවේ බාර්ත් රූම්  එකේනේ. ශාමිලාගේ දෙදරිදීත් නෑවේ  ශාමිගේ දිග සායක් ඇදගෙන අමාරුවෙන්. අද මම වීජී අයියා ඉස්සරහා මේකත් ඇදන් නාන්න ඕනෙනේ. මම උඩින් ඇද වුන් සරමත් දෑතින්ම අල්ලගෙන දොළට බැස්සා.

'' මොකෝ නිල්මී රෙද්ද ගැලවෙයි කියලා බයේද දෑතින්ම අල්ලාගෙන ඉන්නේ.''

        ඒ වචන පෙළ මට ගෙන් ආ අපහසුතාව මුළු සිරුරම හිරි වැටි යන්නට සමත් වුණා.

'' කමක් නෑ කමක් නෑ. පුරුදු නැතුව ඇතිනේ මෙහෙම නාලා . කවදා කාපු පරිප්පුද නේද ? මම අහක බලන් ඉන්නම්කො ඉක්මනින් හොද ගන්න. ආස වුනාට වතුර ඉන්න එපා ඔයා අසනීප වෙයි.''

     ඔහු මා දෙස බලනවාද බලමින් මම ඇග දෝවනය කර ගත්තා. මට පිටු පා වුන් වීජී අයියා. මොහොතකටවත් ආපසු බැලුවේ නැහැ. නමුත් ඔහු තනියම හිනා වන බවනම් මට දැනුනා. වීජී අයියා නම් මාර පිස්සෙක්.

'' මොකද අනේ කරන්නේ ජීවිතේට වතුර දැකලා නෑ වගේනේ. වෙන දවසක දෙන්න එක්ක දිය කෙලි කරමුකෝ .ඉක්මන් කරන්නකෝ කරුවලත් වැටිලා.''

''ආව්'...''

     මොකෙකේ හරි අනිනවා වගේ දැනුන නිසා බිය වී මම නැවතුනේ අසල වූ විශාල ගලක් මත.

'' මොකද මොකද නිල්මි.''

     මගේ හඩින් කලබල වූ වීජී අයියා මා දෙසට හැරුනේ හදිස්සියෙන්. ඔහු හැරෙනවත් එක්කම මම හැද වුන් සරමේ ගැටය බුරුල් වී ගිලිහෙන්නට ගියා. මම සැනින් නැවතත් දෑතින්ම සරම ලයට තද කර ගත්තා.

'' සොරී ... මොකද වුනේ.''

     මම අමාරුවෙන් සරම ලයට තද කරන් ඉන්නවා දුටු ගමන්ම ඔහු ආපසු  හැරුනා. මේ සිදුවීම් ඔහුගේ මුහුණේ ඇති කලේ හරිම අමුතු සිනහවක්. මම නම් වුන්නේ ලැජ්ජාවෙන්  ඇබරෙමින් .

'' මොකෙද්ද ඇන්නා.''

'' අපෝ ඔය පුංචි කුරියෙක් වෙන්න ඇති.''

'' නෑ මට රිදුනා.''

'' ඒ ඔයාට පුරුදු නැති නිසා. දැන් වත් ඉක්මන් කරනවද.''

'' මට බයයි ආයි බහින්න.''

''අනේ හඩ්ඩී බාගෙටද ඇග හේදුවේ.''

'' නෑ මම හෝදලා ඉවරයි.''

'' හා ටක් ගාලා ගිහින් ඇදුමක් දා ගන්න නැත්තම් එතනත් මට අනිත් පැත්ත හැරිලා ඉන්න වෙයි.''

  මම දොළ අසල ගස් දෙකක අලලා බැද තිබු වැල් පොටේ වූ තුවය ඇදගෙන නිවාස තුලට ගියේ, සරම වැල් පොට මත දිගහැර දමමින්. සතරවටින් කරුවල වී තිබුණේ  රැ  වීම නිසාම නොව ගස් වදුල නිසා බව මට වැටහුනා.  නිවාස ඇතුලත වුනේ දැඩි අදුරක්. මම තිර රෙද්දෙන් වෙන් කර සාදා තිබු  කොටසට ගියේ ගෙන ආ කවරයෙන් ඇදුමක් තෝරා ගැනීමට. ඇද අසල වූ කුඩා කවුළුව නිසා  යහන මතට මද ආලෝකයක් පතිත වී තිබුනා. ඒ එළියෙන් ඇද මත වූ ඇදුම නෙත ගැටුනා. අද නම් දවසම වුනේ මම නිසිතු දේවල්. මම දැකපු හීනයට වඩා හැබෑ කතාව හුගක් ලස්සනයි. මම සයනය මත වූ තද රෝස රෝස පොකුරු  වැටුන ලා රෝස පැහැ රැ අඩුම අතට ගත්තා.

       පව් වීජී අයියා මන් වෙනුවෙන් හුගක් දේවල් කරලා. අනේ වීජී අයියේ ඔයා නම් මට ආදරේ කරන්න එපා. මම ඔයාගේ ජීවිතේට ආවේ  ටික කාලයකට විතරයි.  මට ඉක්මනින්ම ඔයාගෙ ජීවිතෙන් යන්න වෙයි රත්තරනේ. මට හුගක් ලෝබයි දැන් ඔයා දාලා යන්න. ඒත් මට යන්න වෙනවා. මම හිත පුරා දැවටුන වේදනාවත් සමග  රැ ඇදුම අග ලා ගත්තා. මම කිමිදී වුන් අදුර මකමින් පොඩි යන්ත්‍ර සද්දයකුත් සමග විදුලි පහනක් දැල්වුණා.

'' වීජී අයියේ මෙහෙ  ලයිට් තියේද? මේ කැලාව මැදට. මම හිතුවේ ලයිට් නෑ කියලා .''

    මම කිව්වේ තිර රෙද්දෙන් පිටතට හිස පොවමින් .

'' කරන්ට් නෑ මගේ මනමාලි . මගේ ලස්සන මනමාලි කොහොම අදුරේ තියන්නද. පොඩි ජෙනියක් ගෙනාවා නිල්මි. ''

    ඔහුට පෙනුනේ තිර රෙද්දට ආවරණය වී සිටි මගේ එක් උරහිසක් පමණයි. වීජී අයියා ඈත සිටම මාදෙස එබී බැලුවේ අමුතුම පෙනුමක් මුහනට අරගෙන. සැබවින්ම  වීජී අයියගේ  මා බිය කල නපුරු ඇස් අද පෙනුනේ හරිම අහිංසක විදියට. සිහිනෙන් පවා මාව බය කරපු ඔයාට අද මාව අයිති වුණා නේද කියලා මම මගේ දෑස ඔහුගෙන් ඉවතට ගත්තා.

'' මගේ මනමාලි මන් ගෙනා අදුම ඇදලා හරිම ලස්සනයි. පොඩ්ඩක් එලියට එන්නකෝ  ඔතනින්.''

'' අනේ වීජී අයියේ''

''අනේ ගන්නේ  හැමදාම හැංගිලා ඉන්නද හදන්නේ.''

'' අනේ''

''හා හා කමක් නෑ ඉතින් ''

      ඔහු ආපසු හැරී වසා දමා තිබු කාමරය දෙසට පියනගන්නට වුණා.  වීජී අයියට කේන්ති ගියා වගේ .කුකුල් කේන්ති කාරයෙක්ද මෙයා. මම වීජී අයියා ලගට දුවන් ගිහින් අතේ එල්ලුනේ අද නම් මේ නිවාස තුල තනියම සිටීමට  බයක් දැනුන නිසා.

'' අනේ කොහෙද යන්නේ.''

'' කමක් නෑ නිල්මි නගා සොරි .මම වැරදි දෙයක් කිව්වේ.''

      ඔහු සිටියේ  සිත් වේදනාවෙන්.

'' අනේ ඒකේ වැරද්දක් නැ. මම දැන් ඔයගෙනේ.''

'' නෑ  නෑ නගා . මට ඔයාට ඇත්ත කියන්න පුළුවන් කාලේ වෙනකන් මෙහෙම ඉමු .''

'' මට ඇත්ත දැන ගන්න ඕනේ නෑ වීජී අයියේ. මට ඔයාව විශ්වාසයි.''

      මම ඔහුගෙන් අවසයයක් නැතුවම ඔහුගේ නිරුවත් පපුවට තුරුළු වුණා. ඔහුගේ හද ගැස්ම මා සවනත රැවූ දුන්නා. මගේ නළලත පළමු හාදුව තැබූ ඔහු මාව ආදරයෙන් තුරුළු කර ගත්තා.

'' දැන් වත් මගේ මනාලිගේ ලස්සන බලන්න පුලුවන්ද?''

    මගේ දෙවුරිසින්  අල්ලා හිසේ සිට දෙපා තෙක් බැලු වීජී අයියා දෙනෙතින් මට ඉගි කළා. ඇතිවන අමුතු හැගීම දරා ගන්නත් තිබු එකම මග ඔහුගේ දෙනෙත් මග හැරිම පමණයි.  මම බිම වූ තද නිල් රෙදි කාපට් එක සමග තනියම සිනා සුනා.

'' අදනම් මට කන්න ඕනිත් නෑ වගේ කෙල්ලේ.''

      ඔහුගේ දෙනෙතේ වුනේ ලොබ කමක් මම අමාරුවෙන් ඒ බැල්ම දරාගෙන වුන්නා.

'' යමු මොනා හරි උයන්න. මට ඕනි අද දවස ඔයාට අමතක නොවන දවසක් කරන්න.''

''මට මැරුණත් අද දවස නම් අමතක වෙන්නේ නෑ වීජී අයියේ.''

'' මොනවද කෙල්ලේ කියන්නේ.''

      මගේ දෙතොල්මත ඔහුගේ දබරගිල්ල  තබා ඔහු මාව නිහඩ කළා.

''මෙහෙ එන්න යන්න විකාර කියන්නේ නැතුව.''

   විජේ අයියා මගේ උරතලය මතින් අතක්  දමාගෙන කුස්සිය දෙසට පියමැන්නා. අපි දෙදෙනාම එකතු වී පිස ගත අපි දෙදෙනාගේ විවාහා ජීවිතයේ මුල්ම ආහාර වෙලා , සාලය ලෙස වෙන් කර තිබු කොටසේ වූ කුඩා මේසය දෙපස වූ අසුන් දෙක මත හිදගෙන ගනු ලැබුවා. මගේ හිතේ කවදාවත් නොතිබුන මේ සොදුරු දවස, මට හිතන්නට වත් ඉඩ නොතබාම ගලාගෙන ගියා. වීජී අයියාගේ අතින් කෑවු බත් පිඩේ රස   මම ආත්මයෙන්ම විද ගත්තා.

'' නිල්මී ''

''හ්ම්''

'' ටිකක් වෙලා අපි එලියට වෙලා ඉමුද.''

''හරිම ශෝක් සීතල ඇති එලිය.''

''මගේ කෙල්ල සීතලටද කැමති.''

'' ඔව් හුගක්ම''

   ඔහු වැරන්ඩාවේ වූ වේවැල් පුටුවක වාඩි  වෙද්දී ,මමත් ඒ අසලම වූ අසුනකට පහත වුණා.

'' අද පුටු දෙකක නම් ඉගෙන බෑ. මෙහෙ එන්න.''

      විජේ අයියා මගේ අතින් ඇදලා අරන් උකුල මත වාඩි කර ගත්තා. අපි දෙන්න සිටියේ මද අදුරේ. ආලින්දය දෙසින් ගලා ආ ආලෝකය අපේ රූපය චායාවක් සේ පෙනෙන්නට ඉඩ සැලසුවා. වීජී අයියාගේ උරතලය මත හිස හොවා ගත් මම වුන්නේ නුහුරු හැගීමක පැටලිලා. මගේ බද වටා ඔහුගේ සවිමත් දෑත් වෙලෙද්දී හමා ආ සීත මදනළයන්ගේ සිසිල වෙනුවට දැනුනේ උණුසුමක්.

'' නිල්මී''

''හ්ම්ම්''

'' මම වෙනදාටත් මෙතනට වෙලා තනියෙම ඉදගෙන ඉන්නවා. අද ඉදන් මට තනි නෑ. ඔයා හැමදාම මගේ ලගින් ඉන්නවා නේද.''

 '' ඔව් වීජී  අයියේ''

     මුළු ලෝකයම අමතක වී, ඔහුගේ ආදරයෙන් මුසපත් වී සිටි මම වීජී  අයියාගේ  උණුසුම් හාදු වැස්ස මද්දේ තදින් දෑස පියා ගත්තා.

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු.

52. වන කොටස .

මියෙදෙන තුරා.

 '' නිල්මී''

''හ්ම්ම්ම්''

'' නිදා ගමු නේද?''

''හ්ම්ම්ම්''

   මම ඔහුගේ තුරුලෙන් මිදී උකුලෙන් බසින්නට සැරසෙද්දී , වීජී අයියා මාව ඔහුගේ දෑත් මත හරයට වඩා ගත්තා. කිසිත් කියන්නට සිත් නොවූ මම ඔහුගේ ගෙල වටා දෑත් යවා තුරුළු වුණා.

     ජීවිතයේ සුන්දරම, ආදරණිය රාත්‍රිය නිමා වී හිරු කිරණ යහන ඉහිද්දර වූ කවුළුවෙන් ගලාගෙන එද්දී මගේ දෙනෙත් හැරුනා.  මා තදින් ඔහුගේ ග්‍රහණයට නතු කරගෙන නිදා වුන් වීජී අයියට නම් දැන්ම අවදි වෙන්න කල්පනාවක්  නෑ වගේ කියලා මගේ හිත කොදුරද්දී මම රැවුල කපා තිබුනත් ගොරෝසු කොපුලක් ස්පර්ශ කරමින් මම හිතුවා. මට ඔහු ගැනුනේ කියන්නටත් අපයසු තරම් හැගීමක් . මම ආදරයෙන් වීජී අයියාගේ  කොපුල මත හාදුවක් තබද්දී ඔහු දෙනෙත් හැර මා දෙස බැලුවා.

'' තව ටිකක් නිදා ගමු රත්තරන් .''

     එහෙම කියල මාව ග්‍රහනයෙන් මුදවවපු ඔහු සැහැල්ලුවෙන් නිදා ගන්නට සැරසුණා. තවත් මොහොතක් ඔහුගේ සමිපයේ වුන්නේ ,පියවුන  දෙනෙතින් විදි මිහිර නැවත නැවත සිහිපත් කරමින්. ඉන්පසු ඔහුට නිදා ගන්නට ඉඩ හල මම රැ අදුමද ඇග ලා ගෙන පුංචි කුස්සිය දෙසට ගමන් කළා. කේතලය ලිප මත තැබූ මම ,මගේ අතින් ඔහු වෙනුවෙන්ම උයන මුල්ම උදේ ආහාරය පිසින්නට සුදානම් වුණා.

     රාක්කය මත අසුරා තිබු සියලු බෝතල් හැර බැලු මට කිරි පිටි බෝතලය සොයා ගන්නට පුළුවන් වුණා. රසවත් කිරි විදුරු දෙකක් සදා ගත මම එයත් රැගෙන වීජී අයියා අසලට පැමිණියා. සැබවින් මට ඔහුට අවදි කරවන්නට  දැනුනේ අපහසු තාවයක්  .දැන් ඉතින් මට විහිළු කරන්න පටන් ගනීවි.

''වීජී අයියේ.''

''වීජී අයියේ''

''හ්ම්''

''ඇහරෙන්නකෝ හුගක් දවල් වෙලා.''

'' ම්ම්ම් මගේ මනමාලි ඇහැරලද උදේම.''

'' මේ කිරි එක බොන්න.''

'' කෝ මෙහෙට එන්න පොඩ්ඩක්.''

''අනේ වීජී අයියේ.''

''මොකද ඇබරෙන්නේ.''

''යන්න අනේ යන්න.''

     ඉන්පසු ඇද මත හිදගෙන මම රැගෙන ආ වතුර වීදුරුවෙන් කට සෝදාගෙන කිරි එකෙන් උගුරක් පානය කළා.

'' ශාමිලාගේ ගෙදර හිටි ටිකට රසට උයන්න පිහන්න අල්ල ගත්තා නේද?''

''අනේ ඔව් විජේ අයියේ. ශාමි මොනවා කියයිද දන්නේ නෑ අපි ගැන දැන ගත්තම.''

''එයා මොනවා කියන්නද.''

'' අනේ මන්දා මට හිතෙන්නෙම එයා මේකට කැමති නෑ කියලා.''

''පිස්සි''

''ඇයි''

     ඔහු අසල වාඩිගෙන කිරි වීදුරුව පානය කරමින් සිටි මගේ ගෙල වටා අතක් යවා තුරුල් කර ගනිමින් ඔහු කිව්වා.

'' ඔයාට තේරෙන්නත් කලින් එයාට තේරුනේ මහේ හැගීම.''

'' ඒ කිව්වේ.''

''මම ඔයාට ආදරේ බව. එයා මගෙන් ඇහුවා ඔයා ගැන.''

'' ඒ කියන්නේ ඔයා මට ආදරේ කලාද?''

''ඔව් මගේ කෙල්ලේ.''

'' හරි නරකයි වීජී අයියේ ඔයා නම්. ඇයි ඔයා ඒ බව මට කිව්වේ නැත්තේ.''

'' ඔයාට ඕනේ ජීවිතේ මට දෙන්න බැරි නිසා.''

'' මොකද්ද දැන් මම ඔයාගෙන් ඉල්ලුව , ඔයාට දෙන්න බැරි ජීවිතේ.''

      කිරි බී අවසන් කර තිබු ඔහුගේ වීදුරුවත් මගේ වීදුරුවත් ඇද අසල රෙදි කාපට් එක මත තැබූ වීජී අයියා මා දෙසට හැරුනා.

'' මොකද්ද දන්නවද? හරියට ඩොන් යනවනේ මෙයාට.''

'' ඔව් මොනවද?''

      එකපාරම මාවත් ඇදගෙන සයනය මත පෙරළුන වීජී අයියා. ඔහුගේ සවිමත් දෑත් අතර සිරකර ගත්තා.

      එතැන් පටන් අරාම්භ වුනේ මගේ ජීවිතේ සුන්දරම කාලවකවානුව. වීජී අයියා මගේ ජීවිතයම වුණා. ඔහුටත් මම ඔහුගේ ජීවිතය වුණා. කිසිම දිනක වීජී අයියා වනය මැද වූ ඔහුගේ පුංචි කැදැල්ලේ මා තනිකර ගියේ නෑ. ඔහුට නගරයට යන්නට අවශ්‍යවූ සෑම විටම මාද කැටුව ගියා. අපේ නිවසට මේ ආරංචිය පැතිර ගොස් තිබුනේ බට පදුරට ඇවිලුණු ගිනි දැල් වගේ. මා නොදැන හිටියත්  වීජී අයියත් සිගිති නැත්තම් පොඩ්ඩත් අතර දුරකථන පණිවිඩ හුවමාරු වන බව මට දැන ගන්නට නම් වැඩි දවසක් ගත වුනේ නෑ. නමුත් ඔවුන් දෙදෙනා අතර මොන විදියේ සම්බන්දයක් ඇද්දැයි මට සිතා ගන්නට වත් අපහසු වුණා. මේ අරන්චියත් සමග ලොකු මල්ලි මා සමග දැඩි කෝපයෙන් පසුවන බව වීජී අයියාගේ දුරකථනය හරහා පොඩ්ඩාගෙන් දැන ගන්නට ලැබුනා.

     වීජී අයියා විසින් නිවස ආසන්නයේ පොඩි වගා බිමක් පවත්වාගෙන ගියා. එහි වැඩ කරනවා ඇර වීජී අයියා වෙනත් රැකියාවක් කරන බවක් මට නොදැනුනේ, මා තනිකර මොහොතකටවත් නිවසින් බැහැර නොවන නිසා. නමුත් නගරයට ගිය අවස්තාවන්දි මට අවශ්‍ය ඕනි දෙයක් අරන් දෙන්නට තරම් ඔහු ළග මුදල් තිබුණා. කිසිදා සිටුවන බෝග වල අස්වැන්න නොවිකිනි අතර නිවසේ පරිභෝජනයට පමණක් යොදා ගැනුනා. ඇත්තට වීජී අයියට ආදායම් ලැබෙන්නේ කොහෙන්ද? යන ගැටලුව සිත තුළ නිතර ජනිත වුනත්. මම වීජී අයියා සමග විවාහා වුනේ යම් පොරොන්දුවක් මත මම ඒ පොරොන්දුව රකින්නට කැපවී සිටියා.

          විවාහයෙන් සති දෙකකට පමණ පසු මමත් විජී අයියත් නගරයට ගියේ නිවසට අවශ්‍ය දෑ රැගෙන එනන්ට. ඒ අවස්තාවේදී වීජී අයියා මගේ අකමැත්තෙන් මාව කැටුව ගියේ අලුත් ඇදුම් කීපයක් අරන් දෙන්නට.

'' අනේ මට අලුත් ඇදුම් මොකටද වීජී අයියේ මම කොහෙවත් යන්නෙත් නෑනේ .මේ තියෙන ඇදුම් ඇති.''

'' මෙහෙ එන්න ළමයෝ. තාම මට ඔයාට අවශ්‍ය හැමදේම අරන් දෙන්න ශක්ත්තිය තියේ .''

'' අනේ මම එහෙම දෙයක් නෙමේ කිව්වේ.''

''කොහොම වුනත් කමක් නෑ යමු. එන්න.''

      තවත් අකමැති වෙන්නට ගියොත් වීජී අයියා දුක් වෙයි යයි සිතු මම ඔහුගේ කැමැත්තට ඉඩ දුන්නා. වීජී අයියා මගේ අතකින් ඇදගෙන ඇදුම් සාප්පු ඇති පෙදෙසට ඇදුනා.හදිසියේම ඉදිරියෙන් පැමිණි කෙනෙකුගේ ඇගේ හැපීම නිසා අපේ ගමන නතර වුණා.

'' උබ.''

''පුංචි නංගි.''

'' ඔය කටින් මට ආයි නංගි කියන්න එපා තේරුනාද තමුසෙට.''

'' නිලූ කෑ ගහන්න එපා. ලැජ්ජාවේ බෑ හතර වටේම මිනිස්සු බලන් ඉන්නවා.''

       පුංචි නංගි අසල වුන්  ශාලින්ද මල්ලි වටපිට බලමින් කිව්වේ රහසින් වගේ.

'' ඔයා කටවහන් ඉන්න ශාලින්ද අයියේ. මෙයා අපේ පවුලට ලැජ්ජා කළා. ඒ මදිවට කොහෙද යන හිගන්නේක්ව බැදගෙන දැන් අපට ලැජ්ජා කරන්න රෝන්දේ ගහනවා.''

'' නිලූ කිව්වම අහන්න මේ ටවුන් එක.''

      පුංචි  නංගි  හිටියේ හරිම කේන්තියෙන්. ශාලින්ද මල්ලි එයාවත් ඇදගෙන එතනින් පිට වෙන්න හැදුවත් . පුංචි නංගි ශාලින්ද මල්ලිගේ අතත් ගසලා මගේ ලගට පැන්නේ ගහන්න වගේ. ඒ ඇස් දෙක කෝපයෙන් රතු වෙලා. මේ සිදු වීම දිහා වීජී අයියය හුගක් ඉවසීමෙන් බලන් හිටියා. මම නම් වුන්නේ මොකද කරන්නේ කියලා හිතා ගන්න බැරුව.

'' තමුසෙට ලජ්ජා නැත්ත ඔයි මේ අගක් මුලක් නැති හිගන්න එක්ක පවූල් කන්න.''

'' යමු නිල්මී අපි''

'' ඇත්ත කියද්දී හරියට රිදෙනවා ඇතිනේ ඒකනේ ඔය යමු කියන්නේ.

 

     පුංචි නංගි සරදමට හිනා වෙලා එහෙම කිව්වේ වීජී අයිය මගේ අතින් ඇඳන් එතනින් පිට වෙන්න හදද්දී.

'' තමුසේ නම් මාර ගැනියෙක් තමා ඔයි. අර සුමේධ අයියාවයි දරුවෝ දෙන්නයි තනි කරලා දැන් හිගා නොකා හිගා කනවා.''

'' යමු යමු''

    පුංචි නංගි වීජී අයියා ඉස්සරහම ,වීජී අකියව පහත හෙලලා කතා කලත් , වීජී අයියා නෑහුනා වගේ මගේ ඇති අල්ලාගෙන ආපහු හැරුනා.

'' ඒයි හිගන්නි යනවද. ඔන් කවදා හරි දවසක ඩව්රි ඉල්ලන් එහෙ නම් එන්න එපා.''

'' මම කවදාවත් එන්නේ නෑ නංගි''

''අප්පට සිරි මෙයාගේ පවර්.''

    පුංචි නංගිට එහෙම කියලා යන්න හැරුන  මගේ අතින් ඇදලා ආපහු ගන්න ගමන් කිව්වා.

'' උබ නම් මහා බැල්ලියෙක්''

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු

53. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා

 පුංචී නංගි හිතේ වූ කෝපය පිට ගන්නද කොහෙද මට ගහන්න සැරසුණා ඇගේ අත කෙලින්ම ආවේ දැඩි පාරක් දරාගෙන මගේ කම්බුල දෙසට.

'' තමුන්ට පිස්සුද.''

     ඒ පහරට බියෙන් මම මුහුණ හංගා ගද්දි වීජී අයියා මා වෙත ආ පහර වැලක් වීමට , මා වෙතට වේගයෙන් ආ පුංචි නංගිගේ අත අල්ලා ගමින් කිව්වා.

'' අතාරිනවා මගේ ඇත.''

''තමුසේ වගේ උඩගුකමින් ඔලුව ඉදිමිච්ච එවුන් එක්ක කතා කරලා මම බොරුවට වචන නාස්ති කර ගන්න කැමති නෑ. ඒක නිසා මම නිහඩව ඉන්නේ . ඒකැ නිවටකම කියලා නම් හිතන්න එපා .''

      වීජී අයියා අල්ලා සිටි පුංචි නංගිගේ ඇත ගසා දමමින් කිව්වා.

'' මොකද්ද හිගන්නෝ කිව්වේ.''

'' මම හිගන්නෙක් තමා. එත් තමුසෙලගෙ ගෙදර උන් කරන බලු වැඩ මම කරන්නේ නෑ.''

'' මෙනන් මෙහෙ යමු නිලූ පිස්සු හැදිලද.?''

'' අන්න එක හොදයි සහෝදරයා. මොකද මම මිට වඩා දරුණු විදියට කතා කරන්නත් හොදටම දන්නවා.''

''කවුද යකෝ උබේ සහෝදරයා.''

'' මෙන්න මෙහෙ එනවා යන්න.''

     ශාලින්ද මල්ලි කෝපයෙන් පුංචි නංගිව බලෙන්ම ඇදගෙන එතනින් පිට වී ගියා. පුංචි නංගි පිස්සුවෙන් වගේ දැගලුවේ ශාලින්ද මල්ලිගෙ ග්‍රහණයෙන් මිදිලා වීජී අයියා එක්ක පැටලෙන්න එන්න. ඇය ශාලින්ද මල්ලිටත් බැන බැන ආපසු හැරි හැරී අපිට දොස් නැගුවා.

      මේ සිදුවීමත් නිවාස තුල ලොකු පෙරලියක් ඇති කල බව පොඩ්ඩා අපිට කිව්වා. ඉන් පසු නගරයේදී කීප වතාවක්ම ගෙදර අය මුණගැසුනත් ඔවුන් ගියේ මම කවදාවත් නොදැකපු , නොහදුනන කෙනෙක් වගේ සලකමින්. වැඩි කල් යන්නට කලින් ලිලම්මා සමග දුරකතනයෙන් කතා කරන්නට අවස්තාව මට වීජී අයියා හදලා දුන්න. කාටත් හොරා, ලිලම්ම පොඩ්ඩාගේ දුරකතනයෙන් මා සමග කතා කළා. සියල්ල හොද අතට සිදුවන නිසා. මම වීජී අයියා ළග කාලය ගෙව්වේ හුගක් සතුටින්. වීජී අයියා මට එයාගේ පනටත් වඩා මට ආදරේ බව මම ඒ වෙනකොට තේරුම් අරන් තිබුනා.

       මම වීජී අයියා ලගට පැමිණ මාස දෙකක් ගත වී තිබුනා. මට දැන් මම මරණයට කැපවුන රෝගියෙක් බවද අමතකයි. ඒ තරමටම මම වීජී අයියාට ලං වෙලා තිබුනා. වනය මැද වූ පුංචි නිවාස මට දැන් හොදටම හුරු තැනක් වෙලා. පසෙකින් ගලා ගිය පිටාර යන දියකඩිත්ත එතන තමා මම ආසම තැන. පුංචි කුරී කොටනවට තිබු බියත් පහව ගිහින් තිබුනා. මම ගල් ඇන්ද මත හිදගෙන දියට කකුල් දමාගෙන පුංචි කුරී  කොටන හැටි බලාන ඉන්න පුරුදු වුණා. පුංචි කුරී රොත්තක්ම මගේ ලගට පිනගෙන ආවම මට එන සතුට නිසාම මම ඒ වැඩේට ගොඩක් කැමති වුණා. වීජී අයියා මට ඒ මාළුන්ගේ නමුත් කියලා දුන්නා. පිටුපස වරල ආසන්නයේ ලොකු කළු තිතක් ඇති මාළුවා පෙතියා. ඇග මත දිග අතට කළු ඉරක් තියෙන මාළුවා දන්දියා. මම අසම වුනේ බුලත් හපයට .සමහර බුලත් හපයින්ගේ කට රතු පාටයි .උන් නම් හරිම ලස්සනයි. තව කුරී හුගක් හිටියා. දවසක් මම සර්පයෙක් වගේ දිග මාලිවෙක් දැක්කා. ඒ මලුවාට නම් මම බයයි. ඌට කියන්නේ තෙලියා කියලා බව වීජී අයියා කිව්වේ සිනා සෙමින්.

       මම නිවසින් පිට වෙලා ගත කරපු මේ ජීවිතෙන් හුගක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා. මට දැන් හිතෙනවා .අවුරුදු දාහතක්ම අර බිත්ති හතරට කොටු වෙලා සිටීම අපරාදේ කියලා. වීජී අයියා සමග එයාගේ පුංචි වගාවේ වැඩ කරන්නත් මම හුගක් ආස වුණා. මගේ අතින් හිටවපු කොච්චි, බටු, බණ්ඩක්කා වගේ පැල වල පුංචි ගෙඩි මෝදු වෙද්දී ඇති වුන සතුට කියලා විස්තර කරන්න බෑ. මම උදලු අරන් වැඩ කරනවට නම් වීජී අයියා අකමැති එත් , හැමදේම ඉගෙන ගන්න එක හොදයි කියලා වීජී අයියා මට හැමදේම ටික ටික හරි කරන්න ඉඩ දුන්නා

       ජිමි ටිමි දෙන්නත් මාත් එක්ක යාලු වෙන්න වැඩි දවසක් ගියේ නෑ. ඒ දෙන්නා දැන් වීජී අයියටත් වඩා මට ආදරේ කළා. වැරන්ඩාවේ වූ වේවැල් පුටුව මත මම අසුන් ගත විට ජිමි ටිමි මගේ දෙපයේ ගෑවී නිදා ගන්නට පොර කෑවා.

      වීජී අයියා කලින් කි අයුරින්ම ඔහුගේ රහස් කාමරයට වැදී සමහර දින වල මුළු දවල් කාලයම ගෙවා දැමුවා. නමුත් කිසි දිනෙක රාත්‍රියේ මට තනියෙම සිටීමට ඔහු ඉඩ නොහැරියේ මම බිය බව දන්නා නිසයි. ඔහු කාමරයට වැදුන දින වල මට දැනුන පාළුව දරන්නටත් අපහසුයි. ඒ දවස් වලට මම දවස ගෙව්වේ ජිමි ටිමි එක්ක. දොළ අසල වූ රූස්ස කුබුක් ගස යට ගල් පතුරක් මත හිද ගත් මම කුබුක් ගහට පිටදී හුරුබුහුටි නිවාස දෙසත් , මල් ගෙඩි දරා දිදුලන වගා බිම දෙසත් බලා ඉන්නට ප්‍රිය කළා. මම කොහේ සිටියත් ජිමිත් ටිමිත් සිටියේ මා ලගම තමයි.

    ටික කාලෙකින් පපුවේ වේදනාව ඇති නොවුන නිසා, මගේ රෝගී තත්වය නම් මට අමතක වීම ගොස් තිබුනා. වීජී අයියත් නිදහස් ජිවිතයකට බොහොම ප්‍රිය කල අයෙක්. මමත් මේ වගේ ජිවිතයක් හැමදාමත් පැතුවා. ඒක නිසාම අපි දෙන්නගේ අදහස් හොදටම ගැලපුනා. අපි දෙන්න කාලය ගෙව්වේ හරිම විනෝදෙන්. අපි නගරයට යන දාට සිනමා ශාලාවට ගොසින් චිත්‍රපට නැරබුවා. වනයේ තවත් ඇතුලට වන්න තිබු විශාල දොලකට ගොස් දවසම එතන ගත කළා. එහි යන විට හාල්, පොල්, එලවලු, වලන් වගේ දේවලුත් රැගෙන ගිය නිසා. දොළ අසලම ලිපක් බැදගෙන අපි ආහාර පිස ගත්තා. ඒ දොලේ විශාල මාළු වුන් නිසා වීජී අයියා උන්ව බිලි පැත්ත ආදාරයෙන් අල්ලා ගත්තා. උන් අල්ලන විට මට අසලට එන්න නොදුන්නේ, උන් මිය යන අයුරු දුටුවොතින් මම උන්ව ආහාරයට ගන්න එකක් නැති වෙයි  කියා ඔහු සිතු නිසා වන්නට ඇති. නමුත් මම දිනක් ලොකු මාලුවෙක් රත් වුන ගලක් මත ජීවිතය බේරා ගන්නට උඩ පනිමින් දගලන තාලය දුටුවා. මම ඌව දොළට විසි කලේ, මට ඉවසන් ඉනට බැරි නිසා. නමුත් ඌ මැරෙන්නට ඇති. බිළි කොක්ක ඇනී උගුර තුවාල වී තිබුන නිසා. එදිනෙන් පසු වීජී අයියට බිලී බාන්නට මම ඉඩ දුන්නේ නැ.මම බිලී පිත්ත කඩා විසික් කර දැමුවා.

     දිනක් ඔහු අර රහස් කාමරයට වැදුන විට ඇති වූ පාළුව මගහරවා ගන්නට සිතා මම නිවසින් බැහැරට එනවිට රැගෙන ආ පොත් කීපයත් රැගෙන වේවැල් පුටුව මත හිද ගත්තා.මගේ ලගට දුගෙන ආපු ටිමි ජිමි මගේ දෙපා අභියස නිදාගෙන ඉද්දි මම පොතක් පෙරලාගෙන කියවන්නට පටන් ගත්තා.

'' නිල්මී''

''වීජී අයියේ අද කලින්ම එලියට ඇවිත් මම මේ හරිම පාලුවෙන් හිටියේ.''

'' ඔයා පොත් කියවනවද?''

'' ඔව් මේ මම ආසම පොත. ඒ වගේම ආසම ලේඛකයා.''

        මගේ අතේ තිබු ''නිල්ල පිරුන මිටියාවත.'' පොත වීජී අයියා අත තබමින් මම කියා සිටියා. පොත දෙස බලා සිනාසුන ඔහු මා දෙස බලාද හිනා වුණා.''

'' ඔයා මේ පොතට අසද? ඇයි මේ පොතට ආස.''

''ඔය කතාව ලියවිලා තියෙන්නේ මේ වගේම කැලෑවක ජීවත්ව වෙන පිරිමි ළමෙක් ගැන. මම ඒ ජීවිතේට හරි ආසයි.''

''ඉතින් දැන් ඔයත් කැලෑවකනේ ජීවත් වෙන්නේ.''

'' ඔව් මම මේ  ජීවිතයට හුගාක් ආසයි.''

''මම හිතුවා ඔයාට දැන් මේ ජීවිතේ එපා වෙලා ඇති කියලා.''

'' අනේ නෑ වීජී  අයියේ. ඔයා ඉන්නවා නම් මට කොහේ හිටියත් හොදයි.''

'' ඒ තරමට මට ආදරෙයිද. ඔයාට රහසක් හංගන. වංචා කරන.''

'' ඔය කතාව නවත වන්න වීජී අයියේ. ඔයා ආස නැද්ද මේ පොත කියවන්න.''

'' මම ඔය පොත කියවලා තියේ. ඔය ලේඛකයාගේ සේරම පොත් මම කියවලා තියේ.''

'' අනේ මට සමහර පොත් මගෑරුනා.''

'' මගේ ළග තියේ මම දෙන්නම්.''

'' ඔය ඇත්තමද ඔයා ළග ඒ පොත් තියේද?.''

        මගේ සිත සතුටින් ඉපිල ගියා. වීජී අයියා නම් ඉස්ට දෙවතාවක්ද කොහෙද . මම ආසා හැමදේම ලබා දෙන්න එයාට පුළුවන්. අනේ ඔයාට හුගක් පින් වීජී අයියේ.

     පහු වෙනිදා, වීජී අයියා රහස් කාමරයට ගිහින් එද්දී ඒ පොත් රැගෙන මයි එලියට ආවේ. ඒ කියන්නේ මේ කාමරේ පොතුත් තියෙනවා. මට තාමත් තේරුම් ගන්න බෑ වීජී අයියා මොනවද හංගන්නේ කියලා. නමුත් මියෙදෙන්නට සිටින මා හට ඔය රහස් ඕනි නැ . අන්තිම කාලේ සතුටින් ඉන්න ලැබුනොත් ඇති.

         පොඩ්ඩාගෙන් දැන ගන්නට ලැබුනා. පුංචි නංගිගෙයි ශාලින්ද මල්ලිගෙයි විවාහය පැවැත්වෙන බව. වීජී අයියා මට කිව්වා මට ඕනි නම් උත්සවයට එක්ක යන්නම් කියලා. මමත් හුගක් ආස වුණා පුංචි නංගි මනමාලියෙක් වෙලා ඉන්නවා දකින්න.පුංචි නංගි මට  මොන විදියට සැලකුවත් මම ඇයට ආදරය කළා. මම දුටුවොත් ඇගේ ලස්සන දවසේ සතුට නැති වෙයි කියා සතු මම, එහි නොයන්නට තීරණය කළා.

     වීජී අයියගෙත් මගෙත් විවාහා දිවියට මාස හයක් සපිරුණ දිනය උදා වුණා. වීජී අයියා ඇහැරෙන්නට කලින් මම හිමිදිරි පාන්දරම අවදි වුනේ කිරි බත් උයලා ලස්සන කෑම  මේසයක් සුදානම් කරන්න හිතාගෙන. මම පුංචි කුස්සියට ගිහින් සහල් ටිකක් සෝදලා ලිප තබුලා පොල් ගානට සුදානම් වුණා. හුග කාලෙකට පසු යාන්තමින් පපුවේ වේදනාව මතුවී ගෙන ආවා. මම පපුව මත අතක් තබාගෙන වේදනාව දරා ගන්නට උත්සහා ගද්දි තද ඔලුවේ බර ගතියක් සමග සියල්ල කැරකෙන බවක් දැනුනා. වෙනදා වගේම කලන්තේ එන්න යයි සිතු මම එතනම බිම ඉගෙන බිත්තියට හේත්තු වුණා.සුළු මොහොතකින් එම තත්වය මග හැරුණත්, හිත තුල දැඩි වේදනාවක් තැම්පත් වුණා. දැන් මගේ මරණයට ලබා දී තිබු කාලයත් පසු වී තිබු නිසා මගේ ජීවිතය කොයි මොහොතේ නැති වේවි දැයි මට බියක් දැනුනා. දැන් නම් මට වීජී අයියා දාලා යන්න බෑ. වීජී අයියත් හුගක් දුක් වේවි  මම නැති දාක. මම අමාරුවෙන් නැවත නැගිටලා පොල් ගානට පටන් ගත්තා. වීජී අයියට රෝගය ගැන කියන්නට මට හිත දෙන්නෙම නෑ. අදනම් කොහොමත් කියන්න බෑ. අද එයාට ලස්සන දවසක් කරන්නයි මට ඕනි.මදින් මද පපුවේ වේදනාවත් ඔලුව කැරකෙන ගතියත් ආවත් මම ඉවසාගෙන කෑම මේසය සුදානම් කළා.

     මුණ සෝදලා  මට පොඩ්ඩා අරන් දුන්න සුදු පාට දිග ගවුම ඇද ගත්තා.එක තමයි මගේ හිතේ රැදුන එකම ඇදුම.  දැන් මට ඒ ඇදුම හොදටම තදයි. ඇගට අලවලා වගේ. මම වීජී අයියා ළග ඇද මත ඉගෙන ඔහුව අවදි කළා. ඔහුට පෙනෙන්නට මුහුණෙහි සිනහවක් මවා ගත්තත් මම හිටියේ අමාරුවෙන්.

'' මොකද ළමයෝ අද අලුත් ඇදුමකුත් ඇදන්. ටවුන් යන්න ඕනිද ඔයාට. කෝ අද තේ එක.''

'' ඔයා මුණ හොදන් එන්නකෝ සාලෙට.''

'' අද විශේසයක්ද්ද ''

''හ්ම් ඔව්.''

'' ඔය ඇදුම ඇන්දම ඔයා හරිම ලස්සනයි. යන්න හිතෙන්නෙම නෑ ඔයා ලගින්.''

'' කෝලන් නොකර ඉන්න අනේ.''

       මාවත් තුරුළුකරගෙන යහන මත නැවතත් වැතිරුණා. ගවුමේ අත් වෙනුවට වුයේ සිහින් උර පටි දෙකක් පමණක් නිසා ,වීජී අයියා නිරුවත් උර තලය සිප ගන්නට වුණා.ඔහුගේ හාදු වැස්සට මැදි වුන මට සතුටට වඩා දැනුනේ දුකක්. මේ තරම් මට ආදරය කරන වීජී අයියා දාලා මම කොහොම යන්නද කියලා. මටත් නොදනිම මගේ ඇස දෙකට කදුළු වුනලා තිබුනා.

ඊ ළග කොටසින් හමු වෙමු...

54. වන කොටස.

මියෙදෙන තුරා....

'' අනේ ඇයි මේ මගේ කෙල්ල අඩන්නේ. මට අමතක නෑ අද දවස. මට මතකයි ඔයා මගේ වෙලා අදට මාස හයක් කියලා.''

'' අනේ ඒකට නෙමේ. ඉබේම කදුළු ටිකක් ආවා. මම අඩන්නේ නෑ.''

''පිස්සු කෙල්ල. ඉන්න මම මුණ සෝදන් ඉස්සරහට එන්නම්. මගේ කෙල්ල මන් වෙනුවෙන් මොකද කරලා තියෙන්නේ බලන්න.''

'' ඉක්මනට එන්න.''

     මම සාලය ලෙස වෙන් කර තිබු කොටසට ගොස් සියල්ල පිළිවෙලට ඇද්දැයි බැලුවා. වීජී අයියා මුණ සෝදන් හොද ඇදුමකුත් ඇදගෙන සාලයට ආවා.

'' මගේ කෙල්ල කිරිබත් හදලා නේද. මම ආසම කෑමක් මම හිතුවේ ඔයා කිරිබත් හදන්න දන්නේ නෑ කියලා.''

'' හදලම නෑ. අදමයි හැදුවේ.''

'' බලමු හොදයිද කියලා.''

     වීජී අයියා කිරිබත් කෑලක් අරගෙන මට කන්න යයි පෑවා.

''ඔයා කළා ඉන්නකෝ.''

''කන්නකෝ ඉතින් ''

   මම එය කන්න කලින්, මමත් කිරි බත් කැබැල්ලක් අරගෙන වීජී අයියට කැව්වා. මුන අමුතු කරගෙන කිරිබත් වල රස බැලු වීජී අයියා. මගේ නණල මත හාදුවක් තැබුවා.

''හරිම රසයි මගේ කෙල්ලේ.''

''බොරු කියන්න එපා අනේ.''

''අනේ නෑ ඇත්තටම රසයි.''

'' හ්ම්ම්''

      මගේ හිතේ ඇති වුන දැඩි සෙනෙහසත් සමග මම ඔහුගේ කොපුල මත හාදුවක් තැබුවා.

'' හැමදාමත් මගේ කෙල්ල මගේ ලගම තියා ගන්න ලැබෙන්න කියලා මම පතනවා.''

     මමත් පතන්නේ ඒකම තමයි වීජී අයියේ එත් මට ඔයා ළග ඉන්න පුළුවන් තව ටික කාලයයි. මටත් ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න හිතන්න වත් බෑ. මම වීජී අයියගේ උණුසුම පපුව මත හිස හොවාගෙන හිතින් හඩා වැටුනා. උදේ ආහාරයෙන් පසු වීජී අයියා කොහේදෝ යන්න සැරසුණා.

'' නිල්මි යමුද ටවුන් එකට ගිහින් එන්න.''

'' ඇයි මේ උදෙන්ම.''

''යමුකෝ.''

''අනේ අද මම ගෙදර ඉන්නද. ඔයා ගිහින් එන්න.''

      කවදාවත් නැතුව මම ගමනට අකමැති වුනේ මගේ ඇගට අමුත්තක් දැනුන නිසාත්, නිදහසේ නිදා ගන්නම සිත් ඉල්ලන නිසාත්.

''එක හොදයි වෙනසකටත් එක්ක. මම අද ටිකක් දුර ගමනක් යන්නේ. අද මම ඔයාට මගේ එක රහසක් කියනවා. මම ඉක්මනට එන්නම් කෙල්ලේ පරිස්සමින් ඉන්න. බය වෙන්න එපා. ජිමියයි ටිමියයි ඉන්නවනේ. එයාලා ඔයාව බලා ගනීවි.''

'' හරි වීජී අයියේ ඔයත් පරිස්සමින් ගිහින් එන්න. බුදු සරණයි ඔයාට.''

    මිට පෙර මම නිවසේ තනියෙම් දමා ඔහු පිටවී නැති නිසා මට පොඩි අමුත්තකුත් දැනුනා. මම වීජී අයියගේ දෙපා නැමද ඔහුට සතුටින් පිටවන්නට අවස්තාව සාදා දුන්නේ. අමාරුවෙන සිනහවක් මුහුනට නගාගෙන. වීජී අයියා වන අකුල් අතර නොපෙනී යනතුරු මම බලන් සිටියා. ඉන්පසු තිර රෙද්දෙන් වෙන් කල කාමරයට වැදුණු  මම සයනය මත වතිරුනා. මට දැනුන තද නිදිමත නිසාම ඉක්මනින් නින්දට වැටුනා.

'' ගෙදර කවුද ? කවුද ඉන්නේ.''

'' ගෙදර කවුරුවත් ඉන්නවද?''

       ජිමි ටිමි හයියෙන් බුරන හඩත් සමග තවත් පිරිමි කටහඩක් එළියෙන් ඇහෙද්දී මම ඇහැරුනා.මම ඇද මත හිද ගත්තේ වීජී අයියා ආවා නම් ජිමි ටිමි බුරන්නේ නෑනේ. අනික ඒ විජේ අයියගේ කට හඩ නෙමේ.මට හුරු කට හඩකුත් නෙමේ. මොකද කරන්නේ කවුරුත් නෑ වගේ ඉන්නවද. පොඩ්ඩක් එලියට ගිහින් බලනවද. මගේ සිත තුල තෙරපුනේ බයත් සමග දෙගිඩියාවක්. මම ඇදෙන බැහැලා කුස්සිය පැත්තෙන් එලියට ගියා. බටයක් ආධාරයෙන් කුස්සිය අසලට ගෙන තිබු දිය පීල්ලෙන් මුණ සෝදාගෙන. ගේ පිටු පසින් එබිකම් කර බැලුවේ කවුද ඇවිත් ඉන්නේ කියලා.

''ගෙදර කවුරු හරි ඉන්නවද?''

   පැමිණ සිටි අමුත්තා  වට පිටාව ගැන හොද හෝදිසියෙන් බලන් හිටි නිසා මම එබී බලන අයුරු ඔහු දුටුවා.

'' මේ දරුවෝ මේ ගෙදරනේද විජිත කියන කෙනා ඉන්නේ.''

'' ඔයා කවුද ?''

      වයස් ගත පුද්ගලයෙකු වූ ඔහු හොද පොහොසත් අයෙකු බව ඔහුගේ ඇදුමෙන් පැහැදිලි වුණා. කළු පැහැති සපත්තු යුගලක් පැලද, කොට් සහිත ඇදුමක් ඇදගෙන , තරමක් ලොකු උපැස් යුවලක් පැළදගෙන සිටි ඔහු උපැස් යුවල ගලවා පිස දමා නැවත දමාගෙන මා සමග මද සිනහවක් පෑවා.

'' මම විජිත පුතාගේ තාත්තා.''

''ඔය ඇත්තමද?''

     මම මේ වන විට සිටියේ ඔහු ආසන්නයට පැමිණිලා. මගේ පැමිණීමෙන් නිහඩ වුන ටිමිත් ජිමිත් වැරන්ඩාවේ වුනු රෙදි කාපට් එක මට සුවපහසුවට ඉගෙන වුන්නා. සැබවින්ම වයස් ගත වීම නිසා තරුණ පෙනුම වියැකි තිබුනත් මොහුත් වීජී අයියා වගේමයි කියලා සිත පුදුම වුණා.

'' එන්න අන්කල් ඇතුලට.''

    වීජී අයියා මට දිනක් ශාමලිගේ නිවසේ ඉන්න කාලයේ විස්තරයක් කියා තිබු නිසා මොහු පියා බව මම පිලි ගත්තා.

'' වාඩි වෙන්න.''

     මම වේවැල් පුටුවක් අතින්  පෙන්නා ඔහුට ඇරයුම් කළා.

'' අන්කල් මෙහෙ එන බව වීජී අයියා දන්නවද?''

'' නෑ දරුවෝ මම මේ මගේ පුතාව හොයාගෙන එන ගමන්.''

'' කොහොමද මෙහෙ ඉන්න බව දන්නේ.''

'' ගමේ මිනිස්සුගෙන් ඇහුවම කිව්වා, අවුරුදු ගානක ඉදන් නාදුනන වීජී අයියා කියලා කෙනෙක් නම් මෙහෙ ඉන්නවා, විජිත කියලා කෙනෙක් නම් මන්දා කියලා.''

     සැබවින්ම මමත් වීජී අයියාගේ නම් විජිත බව දැන ගත්තේ විවාහා සහතිකයේ පිහිටෙන්. එහෙම හරි මේ නම නොදැන හිටියා නම් අද මේ හොයන විජිත මෙහෙ නෑ කියන්න තමා මට සිද්ද වෙන්නේ.

'' ඉතින් කොහොමද මේ කැලේ මැද ඉන්න බව දන ගත්තේ''

'' මම මිනිස්සු කීප දෙනෙක් එව්වා මේ පැත්ත හෝදිසියෙන් ඉන්න කියලා. ඒ මිනිස්සු තමා මේ ගැන මට විස්තර දුන්නේ.''

'' ඒත් ඇයි අන්කල් වීජී අයියව හොයන ගමන් කිව්වේ. ''

'' මගේ වීජී පුතා මාව අතාරලා දාලා ගෙදරින් පැනලා ආවා. මම මේ අවුරුදු ගානම කලේ එයාව හොයන එක.''

       වීජී අයියගේ තාත්තා වීජී අයියා ගැන නොයෙකුත් විස්තර රැසක් කිව්වා. නමුත් මම කාගේ කවුද ? මෙහෙ කරන්නේ මොකද්ද කියන එක වත් ඔහුට දැන ගන්න ඕනි වුනේ නැහැ. ඔහුගේ කතා වලින් මට වැටහුනේ. වීජී අයියගේ පවුල හොද පොහොසත් උදවිය බවයි. වීජී අයියා එන තුරු යයි හවස් වන තුරුම වේවැල් පුටුවට බර වී මග බලා සිටි ඔහු මම උයා දුන දවල් ආහාරය ගත්තේ හරිම කැමත්තෙන්.

'' මම යනවා දරුවෝ මේ දරුවාගේ නම වත් අහ ගත්තේ නෑනේ මම මේ හැටි වෙලා ඉදලත්.''

'' මම නිල්මිණී''

'' නිල්මිණි මම යනවා, විජිත පුතා ආවම මම කිව්ව විස්තරේ කියන්න. වෙන කෙනෙක් නොයේවා මම ම මේ කැලේ  මැදින් මේ ගමන ආවේ මගේ පුතාගෙන් සමාව ගන්න ඕනේ නිසා. මම දන්නවා එයා මට ආදරෙයි. එයා මට සමාව දෙනවා.''

'' හොදයි අන්කල් මම කියන්නම්.''

'' මෙන්න මගේ කාඩ් එක මට කෝල් එකක් දෙන්න කියන්න. මමයි විහගී දුවයි එනවා එයාව එක්ක යන්න.''

'' මම දන්නේ නැහැනේ අන්කල් වීජී අයියට නංගියෙක් ඉන්න බව.''

'' නංගි නෙමෙයි ඒ .විජිත පුතා බදින්න ඉන්න කෙනා. අවුරුදු පහකට විතර කලින් විජිත ගෙදරින් පැනලා ආවේ වෙඩින් එකට සේරම ලෑස්ති කරලා තියෙද්දී. තවමත් විහගී දුව විජිත පුතා එයි කියලා මග බලන් ඉන්නවා. මේ ආරංචිය ඇහුවම එයා හුගක් සතුටු වෙයි.''

     මගේ හදවත පුපුරන්න තියෙන හෙන ගෙඩි සේරම පුපුරලා ගිහින් ,පිච්චිලා අළු වෙලා ගියේ ඒ වදන් පෙළත් සමග. ඒ කියන්නේ වීජී අයියා බදින්න කෙනෙක් ඉන්නවා. අවුරුදු පහක් තිස්සේ එයා මග බලන් ඉන්නවා. ඒක තමයි වීජී අයියා මට නිතරම කියන්නේ එයා මට වංචා කරන බව. අනේ ඇයි වීජී අයියේ ඔයා මට මෙහෙම කලේ. නෑ වීජී අයියගේ වරදක් නෑ. මගේ බල කිරිමටනේ එයා මාව බැන්දේ. එකත් හොදයි . මගේ අවසානේ දැන් ලගයි ඔයාට මන් නැති පාළුව දැනෙන එකක් නෑ වීජී අයියේ. ඔයාට මම මැරුණම තාත්තා ලගට ගිහින් ඔයා වෙනුවෙන් අවුරුදු ගානක් බලන් හිටපු විහගිව මැරී කරන්න පුළුවන්. එයත් මම වගේම ඔයාට ආදරේ ඇති . නැත්තම් මේ තරම් කල් මග බලන් ඉන්නේ නැහැනේ. මම නොයෙකුත් සිතුවිලි මැද  අතර මන් වෙද්දී වීජී අයියගේ පියා නික්ම ගොස් තිබුනා.

    මේකද වීජී අයියේ මට ඔයා ගැන දන ගන්න ලැබෙනවා කියපු ඇත්ත. මේ ඇත්ත මට දරන්න බැරි තරම් දරුණුයි. මම වීජී අයියගේ තාත්තා ලබා දී ගිය කාඩ් එක කියවලා බැලුවා.

ඊ ළග කොටසින් හමුවෙමු ..