[/url]

මේ කුඩා කතාව කියවන්නැ.
ඔබ ලොකු වෙනසකට බඳුන් වනු ඇත.

පුවසුරුවරයා (මහාචාර්යවරයා) සිය පන්තිය ඇරැඹූයේ වතුර ටිකක් සහිත වීදුරුවක් එසැවීමෙනි. සියලු සිසුනට පෙනෙන සේ එය ඔසොවා-ලූ හෙතෙම මෙ සේ ඇසී යැ. ''මේ වතුර වීදුරුව කොයි තරම් බර ඇති ද ?"
''ග්‍රෑම් 50ක් ..., ග්‍රෑම් 100ක් ..., ග්‍රෑම් 125ක් ...," යැයි සිසුහු පිළිතුරු දුන් හ.
''කිරලා බලනකම් මං හරියට දන්නෙ නෑ," යි පුවසුරුවරයා කී යැ.
''හැබැයි, මගේ ප්‍රශ්නය මෙහෙම යි. මං මේක විනාඩි කීපයක් අල්ලගෙන හිටියොත් මොකක් වෙයි ද ?"
''මොකුත් නෑ," යි සිසුහු පිළිතුරු දුන් හ.
''හරි, මං මේක පැයක් අල්ලගෙන හිටියොත් මොනව වෙයි ද ?" යි පුවසුරුවරයා ඇසී යැ.
''අත රිදෙන්න ගනී වි," යි සිසුවෙක් කී යැ.
"ඔයා හරි. මේක දවසක් ම අල්ලගෙන හිටියොත් ?"
''අත හිරි වැටෙයි. දරුණු මාංශ පේෂි පීඩනයක් ඇති වෙලා, අත අප්‍රාණික වෙලා, ඉස්පිරිතාලෙට යන්න වේ වි, සත්තකින් ම !" යැයි එක සිසුවකු පිළිතුරු දුන් විට අනෙක් සියලු ශිෂ්‍යයෝ සිනා සුණු හ.
''බොහොම හොඳ යි. ඒ වුණාට, ඔය අතරේ වීදුරුවේ බර වෙනස් වෙනවද ?" මහාචාර්යවරයා විමැසී ය.
''නැහැ."
''එහෙනම්, අතේ වේදනාවට යි මාංශ පේෂි පීඩනයට යි හේතු වෙන්නේ මොකක් ද ?"
සිසුහු අන්ද මන්ද වූ හ.
''වේදනාවෙන් මිදෙන්න මං කරන්න ඕනැ මොකක් ද ?"
''වීදුරුව බිම තියන්න ඕනෑ !" යි සිසුවෙක් පිළිතුරු දිනි.
''හරියට හරි !" යි පුවසුරුවරයා පැවැසී යැ. ''ජීවිතේ ප්‍රශ්නත් ඔන්න ඔය වගේ තමයි. ඒවා මිනිත්තු කීපයක් ඔළුවෙ තියා-ගෙන හිටියට ඒ තරම් බරක් නැහැ. හැබැයි, හුඟක් වෙලා ඒව ගැන හිතන්න. අන්න එතකොට කැක්කුම දෙන්න පටන් ගන්නවා. තවත් වැඩි වෙලාවක් තියා-ගත්තොත්, ඒවායින් අපව අප්‍රාණික වෙනවා. කිසි දෙයක් කරගන්න බැරි වෙනවා. ජීවිතයේ අභියෝග, ගැටලු ගැන හිතන එක වැදගත් තමයි. හැබැයි, ඊටත් වඩා වැදගත් වෙන්නේ දවස අන්තිමේ නින්දට යන්න කලින් ඒවා බිම තියන එක යි. එහෙම කළාම, අපට පීඩනයක් නැහැ. හැම උදෑසනකම අවදි වෙන්නේ නැවුම් වෙලා, ශක්තිමත් වෙලා. එතකොට අප ඉස්සරහට එන ඕනෑ ම ගැටලුවකට, අභියෝගයකට මූණ දෙන්න පුළුවන්."

දැනමුතුකම -
අද දවස අරඹන විට මැ මතක තබා-ගන්න, ''වීදුරුව අද බිම තියන්නැ."

පරිවර්තනය - උපාලි කන්නන්ගර.